Küreselleşmeye rağmen milliyetçilik günümüzde etkisini halen sürdürerek, ulus kimliği inşasında etkili olan bir ideolojidir. Söz konusu ulus inşası iktidarların hegemonyalarını yeniden üretme noktasında etkili bir aygıt olarak kullandıkları ve denetim altında tuttukları eğitim sistemi üzerinden izlenebilir. Eğitim politikaları, siyasal iktidarın gücünü yeniden üretme ve bu doğrultuda ulus kimliği inşasında etkili bir araç olduğundan, bir ülkede demokrasinin durumu eğitim politikalarına bakarak anlaşılabilir. Zira eğitim politikaları iktidarların elinde, onların demokrasi ile kurduğu ilişki ile uyumlu olarak şekillenir. Özellikle de ders kitaplarında yer alan anlatı, dönemin siyasal söyleminin adeta bir kopyasıdır. Tarihsel eğilime bakarsak, 19. Yüzyılda ve 20. yüzyılın başında “çoğunluğun yönetimi” olarak tanımlanan demokrasinin, 21. yüzyıldaki tanımını kısaca “alt kimliklere saygı” şeklinde ifade etmek mümkündür. Yani 20.yüzyıl klasik demokrasisinin çoğunlukçu demokrasi modeline, 21. yüzyıl çağdaş demokrasisinin ise çoğulcu modele dayandığı söylenebilir. 21.yüzyılda çoğulculuğu esas alan çağdaş demokrasi anlayışının 20.yüzyılın çoğunlukçu klasik demokrasi anlayışından üstün olduğu açık olsa da, 21. yüzyılda dünyada paradoksal biçimde yeni bir otoriterliğin yükseldiği görülür. Söz konusu otoriterlik, çoğunlukçu demokrasi modelinin yozlaşması sonucunda ortaya çıkan, çoğunluğun oyunu alarak iktidara gelmeyi tüm topluma hakim olmak sayan bir yönetim anlayışıdır. Bu anlayış, muhalefeti hoş karşılamayan, dahası bunu “milli irade” karşıtlığı sayarak “biz” sınırlarını daraltan ve “öteki” sınırlarını genişleten bir otoriter-popülist eğilime işaret eder. Söz konusu yeni otoriterlik, 20. Yüzyıl milliyetçi eğitim anlayışının yeniden yükselmesi anlamında eğitim politikaları üzerinden izlenebilir.

In spite of globalization, nationalism is an ideology that is still influential in the construction of national identity. This nation-building can be traced through the education system that is used and controlled by governments as a powerful device for the reproduction of their hegemonia. Since education is an effective tool in the reproduction of political power and in the construction of national identity in this direction, the state of democracy in a country can be understood by looking at education policies. Because education policies are shaped in the hands of the governments in accordance with their relationship with democracy. Especially the narrative in the textbooks is a copy of the political discourse of the period. If we look at the historical trend, it is possible to express the definition of democracy in the 19th century and early 20th century as the rule of the majority, in the 21th century as the form of respect for sub-identities. In other words, it can be said that 20th century classical democracy is based on the majority model of democracy and 21st century contemporary democracy is based on the pluralist model. Although it is clear that the contemporary understanding of democracy, which is based on pluralism in the 21st century, is superior to that of the majority classical democracy in the 20th century, it is seen that a new authoritarianism has risen paradoxically in the world in the 21st century. This new authoritarianism’s conception of governance has emerges emerged as a result of the degeneration of the majority model of democracy. This understanding points to an authoritarian-populist tendency that does not welcome the opposition, and narrows the “us” borders while enlarging the “other” in national identity. This new authoritarianism can be traced through educational policies in the sense of the rise of the 20th century nationalist education.