Bu makalede, Nev'î-zâde Atâyî'nin Nefhatü'l-Ezhâr mesnevisinin sebeb-i telif bölümünün bir hikâye olarak tahlili yapılmıştır. Atâyî eserinin bu bölümünde birinci teklik şahıs dilinden bir yol hikâyesi anlatır. Hikâyede anlatıcı kahramanın yolculuğu tasavvûfî bir arayış yolculuğudur. Hikâyedeki ben, yazar anlatıcıdır. Kurguda, vahdet arayışı bir gün, dört mevsim ve bir ömür sembolleri üzerinden verilir. Hikayedeki yolculuk İslam kültür dünyasının birçok sembolik yolculuk hikâyesi gibi, döngünün tamamlanması ile son bulur. Bu manevî yolculuk, hikâyede, ayrı zaman ve mekan düzlemlerinde anlatılmıştır. Hikâyedeki zamanlar şunlardır: Bir gün (beş vakit), bir yıl (dört mevsim), bir ömür (çocukluk, gençlik, orta yaşlılık, yaşlılık). Kısacası sâlik, manevî yolculuğunda makam değiştirirken mekan ve zaman da değiştirir. Bu makamlardaki anlatım ise tasavvufî yolculukta aşılan "makam"larda sâlikte tezahür eden "hal"lerle ilgilidir.
In this article, the analysis of the “ reason for writing” part of Nefhatü’l-Ezhar masnawi by Nev’i-zade Atayi as a story is done. In this part, Atayi tells a travel story in first person singular. In the story, the narrator’s travel is a sufistic search. “I” in the stroy is the author narrator. In the fiction, the search for unity is told through the symbols of one day, four seasons and a lifetime. The journey of the story is like many symbolic travel stories of the Islamic culture, end with the completion of the return. This spiritual journey on this story, separate time and space are explained. The times in the story are: One day (five times), one year (four seasons), a lifetime (childhood, youth, middle age, old age). In brief, the mystical passenger changes the space and time while changing the position on his spiritual journey. The narrative in this story is about the "makâm" that manifest themselves in the "hâl" that are imposed in the mystical journey.
By subscribing to E-Newsletter, you can get the latest news to your e-mail.
