Bu araştırmanın amacı “mikro öğretim” yönteminin öğrencilerin Türkçe yazılı anlatım becerilerine ve Türkçe yazı yazma kaygılarına etkisini belirlemektir. Bu nedenle araştırmada nicel araştırma modellerinden ön test-son test ölçümlerine dayanan kontrol gruplu deneysel model kullanılmıştır. Araştırmanın çalışma gruplarını 2015-2016 öğretim yılında Van il merkezinde eğitim-öğretim faaliyetlerini sürdüren bir devlet okulunun 8. sınıfında öğrenim gören 27 öğrenci oluşturmuştur. Yansız atama yoluyla belirlenen deney (n=12) ve kontrol (n=15) gruplarında 12 hafta boyunca uygulamalar sürdürülmüştür. Problem durumuna ilişkin ulaşılan sonuçlar şunlardır: Deney ve Kontrol grupları ön test Türkçe yazılı anlatım becerileri ve Türkçe yazma kaygıları arasında anlamlı bir fark gözlenmezken (p>0,05) son testlerde “Mikro öğretim”in uygulandığı deney gurubu lehine anlamlı farkların oluştuğu sonucuna ulaşılmıştır. Buna göre; Deney-kontrol grubu Türkçe yazılı anlatım becerisi son test bulgularının istatistiksel olarak deney grubu lehine anlamlı farklılık (p: ,000 ˂ 0,05; t: 8,060) oluşturduğu sonucuna ulaşılmıştır. Deney-kontrol grubu Türkçe yazma kaygısı son test bulgularının istatistiksel olarak deney grubu lehine anlamlı farklılık(p: ,000 ˂ 0,05; t: 3,712) oluşturduğu sonucuna ulaşılmıştır. Sonuçlardan hareketle gerek öğrencilerin Türkçe yazılı anlatım becerilerinin geliştirilmesinde gerekse Türkçe yazma kaygılarının minimize edilmesinde mikro öğretim yönteminin Türkçe Öğretim Programı’nın ilgili öğrenme alanına yönelik etkinliklerinden daha başarılı sonuçlar verdiği anlaşılmıştır. Uygun öğrenme ortamı oluşturulduktan sonra yazılı anlatım öğrenme alanında mikro öğretimin uygulanması, istendik sonuçlar almaya katkı sunacaktır.

The objective of this study is to determine the effect of micro instruction method on Turkish written expression skills and Turkish writing anxiety of the students. For this purpose, an experimental model with control group based on pretest posttest measurements, one of the quantitative research models. Study groups included 27 8th grade students that attended a public school in Van province during 2015 – 2016 academic year. The experiments were conducted for 12 weeks with the test (n = 12) and control (n = 15) groups, determined by arbitrary assignment. Results of the study could be summarized as follows: While there were no differences between the test and control groups based on pretest Turkish written expression skills and Turkish writing anxiety scores (p > 0.05), there was a significant difference between the posttest scores favoring the test group where micro instruction was implemented. Accordingly; It was determined that there was a statistically significant (p: .000 ? 0.05; t: 8.060) between the test and control group Turkish written expression skill posttest findings favoring the test group. It was determined that there was a statistically significant (p: .000 ? 0.05; t: 3.712) between the test and control group Turkish writing anxiety posttest findings favoring the test group. Based on the results, it was determined that, in both the development of students’ Turkish written expression skills and minimizing their Turkish writing anxiety, micro instruction method provided more successful results when compared to the activities of Turkish Curriculum towards the related learning area. When appropriate learning environment is created, implementation of micro instruction in learning area of written expression would promote intended outcomes.