Osmanlı Devleti’nin ilim ve fikir bakımından zirvede olduğu bir dönemde yetişen âlimlerden birisi de Dâvûd-i Karsî (1169/1756)’dir. Karsî, farklı ilim dallarındaki telif çalışmalarının yanı sıra, dönemin karakteristik özelliği olan şerh edebiyatına dair eserler de kaleme almıştır. Bunlardan bir tanesi de XVI. Yüzyıl meşhur Osmanlı âlimlerinden Birgivî (981/1573)’nin Usûlü’l-hadîs’i üzerine yapmış olduğu Şerh alâ usûli’l-hadîs isimli eseridir. Karsî şerhinde, hadis usulünün ana kaynakları başta olmak üzere tefsir, fıkıh, tasavvuf, kelam, mantık ve Arapça dilbilgisine dair toplam otuz sekiz kaynak kullanmıştır. Bu kaynaklar onun, naklî ilimlerdeki birikimini gösterdiği gibi özellikle fıkıh ve dil sahasındaki derinliğini da ortaya koymaktadır. Şerhte lafzi hadis ve ayetlere yer veren Karsî, naklin yanında aklı da ihmal etmeyerek kelam ve mantık ilimlerinden bazı külli kaide ve esaslara da yer vermiştir. Karsî, hadis usulü kaynaklarını kullanmada çok titiz davranmıştır. Aynı hassasiyetini lafzi rivayetlerde göstermemesi, hadis rivayet tekniklerini pek önemsemediği ve rivayetlerin sıhhatine dikkat etmediği şeklinde yorumlanmıştır. Şerhte zayıf ve uydurma rivayetlerin, sahih rivayetlerden daha çok olması bunun bir göstergesidir. Hadis usulü kaynakları içerisinde muteahhirûn âlimlerin görüşlerine daha çok yer veren Karsî, kavram tariflerinde ise cumhurun ittifak ettiği görüşlere yer vermiştir. Bu çalışmada, Dâvûd-i Karsî’nin Şerh alâ usûli’l-hadîs isimli eserinin metodu ve kaynakları üzerinde durulacaktır. Böylece onun, ilmî kişiliği yanında hadis şerh edebiyatına katmış olduğu zenginlik de ortaya konulacaktır.

One of the scholars that have been trained in the period of Ottoman Empire’s peak in terms of knowledge and ideas is Dâvûd-i Karsî (1169/1756). Karsî, aside from the compilation works for several knowledge branches also have written works of the annotation literature that have been characteristic attribute of the period. One of them is the work titled Şerh alâ usûli’l-hadîs regarding the work of Usûlü’l-hadîs that have been written by the Birgivî (981/1573), one of the most famous scholars of Ottoman Empire of the XVIth Century. Karsî in his annotation, used a total of thirty eight different sources on the subjects of Arabic grammar, logic, remark, Islamic Sufism, Islamic jurisprudence and interpretation, while the prophet Muhammad’s sayings/deeds are being at the main source. These sources states that his experience on the transfer knowledge and also clearly indicates his depth on Islamic jurisprudence (fiqh) and language areas. Karsî includes hadiths and verses of the Koran in his annotation and does not become negligent for mind while writing transfer and also includes total rules of terms of various remarks and logic Knowledge. Karsî was extremely meticulous on the usage of the hadith resources. His lack of same sensibility on literal narrative has been interpreted as he did not attached importance on literal narrative and did not paid attention to correctness of literal narrative. Having more weak and fabricated narrative on the annotation instead of the precise narrative is an indicator for this situation. Karsî, included more of the muteahhirûn scholars within the sources of literal narrative. Also, in conception descriptions, Karsî included opinions confederated by the public. In this study; the aim is to dwell up on the method and Sources of the Dâvûd-i Karsî (1169/1756) titled “Şerh Alâ Usûli’l-Hadîs”. By this way, in addition to his scientific personality, his enrichment of the hadith annotation literature shall be revealed.