17. yüzyılın kudretli ve dâhi şairi Nef’î’nin bir gazeli vardır ki, eskilerin “merace’l-bahreyn” yani ‘iki denizin buluştuğu kavşak’ tabirini kullandığı şarkı büyük bestekâr Itrî tarafından şarkı olarak bestelenmiş ve asırlardır dillerimizden düşmüyor, ruhumuzun telini titretmeye devam ediyor. “Merace’l-bahreyn” ibaresi Kur’an’da geçer. Bu terkip biri tatlı ve biri de tuzlu iki denizin sularının birbirine karışmayarak ters istikamette aktıkları kavşağı anlatır. Allah bu iki denizin karşılıklı akıntısının buluştuğu boğazın derinliğinde suların arasına kudretinden bir perde koymuş ve böylelikle tatlı ve tuzlu suyun birbirine karışmadan biri üstten, diğeri de alttan akıp gitmesini murat eylemiştir. Nef’î bütün dünyaya, çağdaşı şairlere ve hatta feleğe meydan okuduğu bu gazelinde büyük bir kültür adamı, zeki bir şair niteliği ile olduğu kadar bir şiir filozofu kimliği ile de karşımıza çıkmaktadır. Klasik şiirimizde papağan (tuti ya da dudu kuşu) şairi sembolize eder. Çünkü papağan, bir hayvan olduğu hâlde, olağan dışı bir şekilde konuşmakta ve insanları hayrete düşürmektedir. İşte eski şairler de kendilerini şairlik açısından, okuyanları hayranlık ve şaşkınlığa boğan olağanüstü sözler söylemeleri, mucizevî özellikte şiirler yazmaları yönü ile papağana benzetirler. Divan şiirinde “papağan”ın her geçtiği yerde ‘usta, öğretmen’ ve ‘ayna’ unsurları da birlikte zikredilir. Çünkü papağana konuşmayı öğreten usta (öğretmen), papağanın yüzüne ayna tutmakta ve arkasından kendisi bazı sözleri tekrarlayarak ona konuşmayı bu şekilde öğretmektedir.

17th Century mighty and genius poet Nef’î had such ode that the song the ancients used the idiom “merace’l-bahreyn” in other words “junction where two seas meet” was composed by great composer Itrî and we have brought up repeatedly and it continuous to touch a cord. The phrase “Merace’l-bahreyn” takes place in Quran. This phrase tells the junction where sweet and salty water flow in reverse direction without mixing ecah other. Allah builds a barrier between the water in the depth of bosphorus where the stream of two seas meet reciprocal and thus wishes to flow these water one below and the other above without mixing each other. In this ode in which he challenges to the world, contemporary poets and even the fate, Nef’î emerges as a poet philosopher identity as well as his being a man of culture and a genius poet identity. In our classical poem parrot (tuti or dudu bird) symbolizes bird because although a parrot is a bird, it speaks out of ordinary and astonishes the people. Thus poets liken themselves to parrots in terms of uttering such phrases which astonish and make the readers bewildered. ‘Master, teacher’ and ‘mirror’ components are given together wherever a parrot is mentioned in