Ayakları, fetih politikası ve köklü hanedan gelenekleri üzerinden hayat bulan siyasetten; bol, kaliteli, ucuz, eşitlikçi ve işbirliğine dayalı ürün ve hizmet üretimi esasıyla işleyen iktisattan ve zamanın imbiğinden geçip toplumsal kodlara sirayet ederek kemal bulmuş sanattan teşekkül eden Devlet-i Aliyye gerçekten de birimleri arasındaki ölçü, kurumlarının işleyişindeki ahenk ve uyum ile kafiyesi nizam teması istikrar olan tam bir şiir medeniyetidir. Bu medeniyette çizmecisinden şekercisine, kadısından müderrisine, askerinden bendesine kadar toplumun her sosyal ve mesleki katmanından insanlar şiir deryasından nasiplenmiş, şiiri şuurlarına iskandil eylemişlerdir. Öyle ki sokak satıcıları nidalarında, esnaflar tabelalarında, askerler musiki eşliğinde sefer esnasında, Şeyhülislamlar fetvalarında, âlimler tıp, simya, astronomi, matematik gibi akli; kelam, fıkıh, tefsir, hadis gibi nakli ilimlerle ilgili çalışmalarında, mutasavvıflar ezeli, mevcudatı ve ebedi yorumlarında, devlet adamları makam, itibar ve af arayışlarında hep bir tür sihir olan şiirin o tesir yüklü dilini kullanmış, fikirlerinin ve hülyalarının beyanında onu tercüman kılmışlardır. Bir çoğu şiirle şerbetlenmiş saray mensupları da hem kurgusal/edebi düzlemde klasik Türk şiirinin sağladığı kadim imge, simge ve düşünce şablonlarından faydalanmak suretiyle şiirin müşterek dilini kullanmışlar hem de reel/tarihi düzlemde devlet-öğüt-ağıt temelli olarak şiiri acılarının, saygılarının, pişmanlıklarının, dileklerinin ve dualarının sözcüsü olarak tayin etmişlerdir. Bu makalede sarayın şiiri tarihe, reel olana aracı kıldığı bu ikinci fayda yolu birtakım örneklerden hareketle izah edilmeye çalışılacaktır.

Ottoman Empire that is composed of politics which gains its essence from conquering policies and deepseated reign culture; economy that depends on ample, good-quality, cheap, equalitarian and collaborative production of goods and services; and art that reached maturity through the retort of time into the codes of society, is a real society of poemwith standard amongst its units, harmony in the execution of institutions and rhyme of measure and theme of contingency. In this civilisation, from boot-maker to candy-seller, from Muslim-judge to professor, from soldier to slave everybody from every segment of society got their share from the ocean of poems, and they got the poems nailed in their memories. It was such that street sellers used poems in their cries, so did shopkeepers in their notices, soldiers during campaigns with music, Şeyhülislams in their wisdoms, science people in logical and literal sciences like medicine, chemistry, astronomy, mathematics, and kalam, islamic law, Quranic translations, words of Mohammad, sufis in their comments about past, present and future, government officials in search of title, respect and mercy. Poems, which are some kind of magic, were used to express dreams and thoughts as an interpreter of ideas. Many members of the palace, too, both used the common language of poems by making use of immemorial images, symbols, and thought schemes that were provided by Turkish poetry in classical level of fiction/literature, and in real/historical level they assigned them as the expressionist of their pains, respects, regrets, wishes and prayers based on state-sermon-requiem. In this article, the poem of palace as an intermediate tool between real, history will be aimed to be explained with this latter channel of benefit under the light of some examples.