Nelerin, niçin eleştirildiğinden ziyâde, eleştirici şairi, hangi duyguları ve hangi amaçları eleştiriye sevk eder sorusuna cevap aranan bu çalışmada, Klâsik şiirde eleştirinin hayatın bir parçası olduğunu, göstermeye çalışırken daha çok eleştirinin kişisel nedenleri üzerinde durulacaktır. “Aydın” diye nitelendirilmelerinin yanlış olmayacağı Klâsik şairlerin, aksaklıklara gözlerini kapayamayacaklarının bilinmesi gerekir. Bu yüzden, her şey eleştirinin konusu olabilmiştir. Bazen bir kişinin sakalı, bıyığı, riyakârlığı eleştiriye konu olurken bazen bir idarecinin eksik ve kusurları yüzüne vurulmuş, bazen de yığınların, yaşarlarken dikkatlerinden kaçan ve fark edebilmeleri çok güç olan toplumsal en küçük bozukluklar dahi gözden kaçmayıp dillendirilmiştir. Bu yüzden eleştiri, Klâsik şairlerin, -öyle sanıldığı gibi- çok uzaklarında değil yanı başlarında, hayatlarının içindedir.
In this study which we tried to answer the question which feelings and the objectives drive the critic poet to criticize rather than what was criticized or why they were criticized. While we are trying to show the criticism in our Classical Ottoman Poetry as a part of the life, we are going to emphasize the personal reasons of the criticism. We need to know that the people whose being described as an “Intellectual” is not wrong cannot stay away from criticizing the defects. For this reason, everything could be the subject of the criticism.While beard, moustache or the hypocrisy of a person sometimes became the subject of criticism, sometimes an administrator’s deficiences and flaws became the subject of criticism. Sometimes, even the minor social degenerations which the masses of people could not realize when they were alive were expressed. That is why the criticism, as we think, was not a remote subject for the Classical Ottoman poets, on the contrary, the criticism was closely related to their lives.
By subscribing to E-Newsletter, you can get the latest news to your e-mail.
