Balkan Harbi (1912–1913) sırasında Osmanlı Devleti’nin karşılaştığı en büyük sorunlardan biri iaşe meselesi olmuştur. İşkodra Kuşatması, bu sorunun hem askerî hem de toplumsal boyutlarını ortaya koyan tipik bir örnektir. Osmanlı ordusu ve şehir halkı, savaşın ilk günlerinden itibaren yiyecek sıkıntısı, salgın hastalıklar ve moral bozukluğu ile mücadele etmiş; iaşe yetersizliği kuşatmaların sonucunu doğrudan etkilemiştir. Arşiv belgeleri, erzak temininde yaşanan aksaklıkların yalnızca askerlerle sınırlı kalmayıp sivil halk, devlet görevlileri, din adamları ve hatta yetim çocukları bile içine alan geniş bir krize dönüştüğünü göstermektedir. Sorunun başlıca nedenleri arasında kuşatma ortamının sevkiyatı engellemesi, üretimdeki kayıplar, düşman işgalleri ve lojistik yetersizlikler yer almıştır. İşkodra’da erzakın kısa sürede tükendiği, un üretiminin asgari seviyelere düştüğü, bazı bölgelerde halkın yalnızca otlarla beslendiği belgelenmiştir. Açlık, yalnızca cephedeki askerleri değil, polis ve jandarma ailelerini, hapishanelerdeki mahpusları ve gayrimüslim cemaatleri de derinden etkilemiştir. Fırınların önünde ekmek için nöbet tutan kadınlar, halkın toplu halde dilekçeler vermesi ve küçük çaplı isyan girişimleri iaşe krizinin toplumsal boyutunu gözler önüne sermiştir. İaşe meselesi, Osmanlı Devleti’nin askerî kapasitesini zayıflatmakla kalmamış, toplumun tüm katmanlarında huzursuzluk yaratmış ve devlet otoritesine olan güveni sarsmıştır. İşkodra’nın teslimi, iaşe yetersizliğinin zirveye ulaştığı dönüm noktalarından olmuştur. Dolayısıyla Balkan Harbi’nde iaşe sorunu, yalnızca lojistik değil, aynı zamanda derin sosyal ve siyasi etkiler doğuran kapsamlı bir kriz niteliği taşımıştır.

One of the greatest problems faced by the Ottoman Empire during the Balkan War (1912–1913) was the issue of food supply. The Siege of Shkodra is a typical example that reveals both the military and social dimensions of this problem. From the very first days of the war, the Ottoman army and the city's population struggled with food shortages, epidemics, and low morale; the lack of supplies directly affected the outcome of the sieges. Archival documents show that the disruptions in food supply turned into a widespread crisis affecting not only soldiers but also civilians, state officials, clergy, and even orphaned children. The primary causes of the problem included the siege environment, blocked shipments, production losses, enemy occupations, and logistical inadequacies. It has been documented that supplies in Shkodra were quickly depleted, flour production fell to minimal levels, and in some areas, the population subsisted solely on grass. Hunger deeply affected not only soldiers at the front, but also the families of police and gendarmerie officers, prisoners in jails, and non-Muslim communities. Women queuing for bread outside bakeries, the public submitting group petitions, and small-scale uprising attempts revealed the social dimension of the food crisis. The food issue not only weakened the military capacity of the Ottoman Empire but also created unrest in all strata of society and undermined confidence in state authority. The surrender of Shkodra marked one of the turning points when food shortages reached their peak. Therefore, the food supply problem in the Balkan War was not merely a logistical issue but constituted a comprehensive crisis with profound social and political repercussions.