Yalnızlık, bireyin hem içsel dünyasında hem de toplumun diğer bireyleriyle olan ilişkilerinde deneyimlediği bir kavramdır. Birçok alanda farklı biçimlerde tanımlanan bu kavram, kimi zaman bir yoksunluk hali, kimi zaman ise bireyin kendine dönüşü olarak ortaya çıkmaktadır. Bu çalışmada, en çok toplumcu düşünceleriyle bilinen Fransız filozof Jean-Jacques Rousseau’nun yalnızlık olgusuna ilişkin deneyimsel görüşlerine bakılacaktır. Çalışmanın amacı, toplum sözleşmecisi Rousseau’nun, toplumsalın anatomisini çok iyi tahlil ettiği gibi, derinlemesine yaşadığı yalnızlık olgusu üzerinden bireysele ait psikolojiyi de bildiğini göstermektir. Bu temelde iki ana bölüme ayrılan makalenin ilk kısmında Rousseau’nun siyaset felsefesi ele alınarak onun toplumculuğu gösterilecektir. Bu hususta filozofun toplumsala dair “Amour Propre”, “Amour de Soi” ve “Genel İrade” kavramları irdelenecektir. Bu bölümde ayrıca Rousseau’nun toplumsallaşmaya gidiş sürecinde önemli olan “doğa durumu” kavramına değinilecektir. İdeal toplum düzeni Rousseau için devletteki herkesin katılımı anlamına gelen genel irade ile mümkündür. Gelgelelim, toplumu oluşturan hiçbir bireyi dışarda bırakmayan bu siyaset anlayışının yanın sıra Rousseau’nun özel hayatı hiç de öyle bir tablo çizmez. Filozofun, neredeyse doğumundan itibaren deneyimlediği yalnızlık duygusu yaşamı boyunca devam etmiştir. Çalışmanın ikinci bölümünde, eserleri üzerinden yalnızlık konusundaki psikolojik ve felsefi yorumuna odaklanılacaktır. Yalnızlık, Rousseau için sadece dışlanmışlık değil, bireyin benliğine ulaşmasında önemli bir kavramdır. Toplumun etkisiyle güven duygusunu yitirdiğini belirten bir birey olarak, iç dünyasına yönelen Rousseau, yalnızlığı bir arınma ve özgürleşme alanına dönüştürür. Başlangıçta dışlanmanın ve umutsuzluğun kaynağı olan bu durum, zamanla ahlaki özerklik için verimli bir zemine dönüşmektedir. Rousseau, içe dönük bireyselliği açıkça övmekle birlikte hayatının sonuna kadar yoğun toplumcu inanç ve idealini de kaybetmemiştir.

Loneliness is a concept experienced by the individual both in their inner world and in their relationships with other members of society. Defined in various ways across many fields, this concept sometimes emerges as a state of deprivation, and at other times as a return of the individual to the self. This study will examine the experiential views of the French philosopher Jean-Jacques Rousseau, who is best known for his collectivist ideas, regarding the phenomenon of loneliness. The aim of the study is to show that Rousseau, as a theorist of the social contract, not only skillfully analyzes the anatomy of the social, but also possesses an understanding of individual psychology through his deeply lived experience of loneliness. On this basis, the article is divided into two main sections. In the first part, Rousseau’s political philosophy will be addressed to demonstrate his collectivism. In this regard, the philosopher’s concepts related to the social “Amour Propre,” “Amour de Soi,” and “General Will” will be examined. This section will also touch upon the concept of the “state of nature,” which is significant in Rousseau’s process of socialization. For Rousseau, an ideal social order is only possible through the general will, which implies the participation of every individual in the state. However, alongside this political understanding that excludes no individual from society, Rousseau’s private life paints a very different picture. The feeling of loneliness, which the philosopher experienced almost from birth, persisted throughout his life. In the second part of the study, attention will be directed toward his psychological and philosophical interpretation of loneliness through his works. For Rousseau, loneliness is not merely a form of exclusion but a significant concept in the individual’s attainment of selfhood. As someone who states that he lost his sense of trust due to the influence of society, Rousseau turns inward and transforms loneliness into a space for purification and liberation. Initially a source of exclusion and despair, this condition gradually becomes a fertile ground for moral autonomy. While Rousseau openly praises inward-looking individuality, he never abandons his strong collectivist beliefs and ideals until the end of his life.