Hindistan’da kolonyal dönemde başlayan modernleşme süreci, bağımsızlık sonrası dönemde hızlanarak devam etmiştir. Hint yazarlar tarafından Batılılaşma olarak adlandırılan bu süreçte ekonomik sosyal ve kültürel alanda büyük değişimler yaşanmıştır. Modernlikle eş zamanlı ortaya çıkan bir tür olarak melodramlar da Hindistan’daki Batı merkezli modernleşme söyleminin içerik ve biçim düzeyinde bir parçası olmuştur. Bu çalışmanın amacı bağımsızlık sonrası Altın çağ dönemi filmlerinde modernleşme söyleminin melodramatik ve sinematografik nitelikler aracılığıyla nasıl inşa edildiğini ortaya koymaktır.  Bu çerçevede nitel bir perspektifle yürütülen çalışmada dönemin en popüler melodramlarından biri olan Shree 420 (Kapoor, 1955) filmi amaçlı örnekleme yöntemiyle seçilmiş, eleştirel söylem analizi yöntemiyle çözümlenmiştir. Bulgular, filmin Hint modernleşme projesinin en önemli tasarılarından biri olan modern Hint kimliğini yeniden ürettiğini ortaya koymuştur. Filmdeki melodramatik niteliklerin ve uzlaşımsal sinematografinin bu üretimin yapı taşları olduğu görülmüştür. Modern değerler filmin ahlaki evrenini oluştururken modern eğitim de hikâye akışını belirleyen temel bir değişken olarak ön plan çıkmıştır. Filmde poetik adalet, modern hukuk kurumunun adaletiyle sağlanmıştır. Bireyin modern şehirlerin kaosundan, eşitsizlik, haksızlık, işsizlik ve evsizlikten modern kurumlar, dolayısıyla Batılılaşma sayesinde korunabileceği aktarılmıştır. Dini ve geleneksel kökleri olmayan ve bu yönüyle özgür olduğunun altı çizilen bireyin modern dünyada kendini inşa etmesi bir kazanım olarak sunulmuştur. Seyirciye düşünce geliştirme alanı bırakmayan ve duygusal olarak yönlendirici kapalı bir anlatıya sahip olan film, Batılı perspektiften ideal modern bireyi tanımlayan didaktik bir söylem inşa etmiştir.

The modernization process that began during the colonial period in India accelerated in the post-independence era. This process, referred to as Westernization by Indian writers, has led to significant economic, social, and cultural changes. Melodramas, a genre that emerged concurrently with modernity, have also become part of the Western-centred modernisation discourse in India, both in content and form. The aim of this study is to reveal how the discourse of modernization in the post-independence era is constructed through melodramatic and cinematographic elements in the films of the Golden Age period. Within this framework, this qualitative study selected the film Shree 420 (Kapoor, 1955), one of the most popular melodramas of the period, through purposive sampling and analyzed it using critical discourse analysis. Accordingly, it has been revealed that the film reproduces modern Indian identity, one of the most significant aims of the Indian modernization project. It has been noted that the melodramatic qualities and conventional cinematography in the film serve as the building blocks of this production. While modern values shape the moral universe of the film, modern education is constructed as a fundamental factor influencing the plot development. Poetic justice is achieved through modern legal institutions. The film conveys the message that individuals can be shielded from the chaos, inequality, injustice, unemployment, and homelessness of modern cities through modern institutions, and thus through Westernization. The portrayal of the individual in the secular world, who lacks religious or traditional roots and is therefore emphasized as free, is presented as a significant achievement. The film, characterised by a closed narrative that leaves no room for viewers to form their own thoughts and is emotionally manipulative, constructs a didactic discourse that defines the ideal modern individual from a Western perspective.