Hayvan imgeleri mitolojik hikayeler, inançlar, kültürel oluşumlar, yazılı ve görsel sanatlar vb. farklı disiplinlerde kendini ya da üzerine yüklenen anlamı ifade edecek bir alan bulmuştur. Doğa üzerinde ise insan tarafından kendi varlığının yok sayılarak nesneleştirildiği bir düşünce anlayışının hakim olduğu Antroposen çağda ayakta kalmaya çalışan bir hayvan imgesi yer almaktadır. Nesneleşen hayvan imgesinin anlamsal olarak yıkımı ile doğa ilişkilerinde yan yana ilişkilenen ve insan merkezli düşüncenin yer almadığı bir ilişkisellik ortaya çıkar. Sanatsal pratiklerde insan, hayvan ve doğa birlikteliği isimli bu araştırma nesneleştirilen hayvan imgesini sanatsal pratikleri ile inceleyen belirli sanatçılar üzerinden ilerlemiştir. Sanatsal pratiklerin genel çerçevesini meta konumuna getirilen hayvan imgesi, insanın doğa ve hayvan üzerinde uyguladığı tahakküm, doğa ve insan birlikteliği sorunları üzerine oluşturulmuştur. Bu bağlamda bu araştırma Joseph Beuys, Hanna Tuulikki, Oleg Kulik, Pierre Huyghe, Necla Rüzgar, Miru Kim, Elmas Deniz, Müge Akçakoca ve Özlem Gök gibi sanatçıların nesneleştirilen hayvan imgesi meta konumunu yıkıma uğratarak yeni bir dilde ifade alanı oluşturdukları çalışmaları üzerinden incelemeyi amaçlamaktadır. Nitel araştırma yaklaşımı kullanılarak gerçekleştirilen çalışmada doküman analiz yöntemi tekniği kullanılarak belirtilen sanatçıların çalışmaları incelenmiştir. Araştırma kapsamında insan, hayvan ve doğa bütünlüğünün önemine, tüketilebilir bir metayı temsil eden hayvan imgesine, yitirilen doğa ve insan birlikteliğine ve ifade biçimi olarak vegan sanatın varlığına değinilmiştir. Sonuç olarak nesneleştirilen hayvan imgesi üzerine inşa edilen çalışmalar hayvan imgesinin varlığının yeniden inşasına olanak ve alan sağlamaktadır.

Animal image has found a place in various disciplines, such as mythological stories, beliefs, cultural formations, written and visual arts, etc., to express itself or the meaning attributed to it. In nature, by man there is the image of an animal struggling to survive in the Anthropocene age, where a mindset prevails that objectifies its own existence by disregarding it. With the semantic destruction of the objectified image of the animal, a relationality emerges that relates side by side in the relations of nature and in which anthropocentric thought does not take place. This research, titled “The Destruction of the Objectified Animal Image and the Unity of Human, Animal, and Nature in Artistic Practices,” has progressed through certain artists who examine the objectified animal image through their artistic practices. The general framework of artistic practices is based on the animal image, which has been transformed into a commodity, and the issues of human domination over nature and animal, and the unity of nature and human. In this context, this research aims to examine the works created by artists such as Joseph Beuys, Hanna Tuulikki, Oleg Kulik, Pierre Huyghe, Necla Rüzgar, Miru Kim, Elmas Deniz, Müge Akçakoca, and Özlem Gök, who have opened up a field of expression in a new language by subverting the commodity position of the objectified animal image. In this study, conducted using a qualitative research approach, the works of the artists mentioned are examined using the document analysis technique. The research discusses the importance of the unity of human, animal, and nature, the animal image as consumable commodities; the loss of the unity between human and nature, and the existence of vegan art as a form of expression. As a result, works based on the objectified animal image provide opportunities and scope for the reconstruction of the existence of the animal image.