Papalık Donanması, Orta Çağ’a uzanan kurumsal kökleriyle, Akdeniz’de Hristiyan dünyasının çıkarlarını savunmak ve Müslüman deniz güçlerinin genişlemesini durdurmak amacıyla kurulmuş bir deniz kuvvetiydi. Osmanlı İmparatorluğu ile Venedik Cumhuriyeti arasında 1645–1669 yılları arasında süren uzun ve zorlu Girit Savaşı sırasında, Papalık, Venedik’in en tutarlı ve kararlı müttefiklerinden biri olarak öne çıkmış; savaşın çeşitli evrelerinde hem sembolik hem de somut destek sağlamıştır. Savaşın ilk yıllarından itibaren Papalık Donanması, Malta, Toskana ve Napoli gibi diğer Katolik deniz güçleriyle ortak harekâtlara katılmıştır. Sadece donanma unsurları değil, aynı zamanda lojistik destek ve bazı durumlarda kara birlikleri de sağlamıştır. Papalık, Venedik lehine kendi toprakları içinde asker toplanmasına izin vererek, deniz muharebelerinin ötesinde bir katılım göstermiştir. Ancak bu bağlılığa rağmen Papalık filosunun etkinliği çoğu zaman dış etkenler tarafından engellenmiştir. Salgın hastalıklar, olumsuz hava koşulları, filonun kendi içindeki bölünmeler ve Katolik müttefikler arasındaki anlaşmazlıklar, koordineli harekâtların sık sık sekteye uğramasına neden olmuştur. Buna rağmen Papalık gemileri, özellikle Kandiye çevresinde kuşatma altındaki Venedik mevzilerine yardım ulaştırmaya çalışarak önemli seferlere katılmış ve Hristiyan direnişine istikrarlı bir destek sunmuştur. Sonuç olarak, Papalık Donanması, Girit Savaşı sırasında Venedik’in konumunu korumasında önemli ama çoğu zaman göz ardı edilen bir rol oynamıştır. Bu katkılar, Papalığın 17’nci yüzyılda Osmanlı yayılmasına karşı Akdeniz’de askerî olarak kararlılıkla yer aldığını ve bölgedeki askerî meselelerdeki sürekli harekâtlarını gözler önüne sermektedir.

The Papal Navy was a maritime force established to defend the interests of the Christian world in the Mediterranean and to counter the expansion of Muslim naval powers, with institutional roots dating back to the Middle Ages. During the long and arduous Cretan War (1645–1669) between the Ottoman Empire and the Republic of Venice, the Papacy emerged as one of Venice’s most consistent and determined allies, offering both symbolic and tangible support throughout various phases of the conflict. From the earliest years of the war, the Papal Navy participated in joint operations with other Catholic maritime powers such as Malta, Tuscany, and Naples. It provided not only naval units, primarily galleys, but also logistical assistance and, in some cases, land forces. The Papacy allowed the recruitment of troops within its own territories for the benefit of Venice, thus extending its involvement beyond naval engagement. Despite this commitment, the effectiveness of the Papal fleet was often hindered by external challenges. Epidemic outbreaks, adverse weather conditions, internal divisions within the fleet, and disagreements among Catholic allies frequently disrupted coordinated action. Nevertheless, Papal ships took part in key expeditions, attempted to deliver supplies to besieged Venetian positions, particularly around Candia and provided steady support to the Christian resistance. In conclusion, the Papal Navy played a significant, though frequently overlooked, role in sustaining Venice’s position during the Cretan War. Its contributions underscore the Papacy’s enduring engagement in Mediterranean military affairs and its determination to resist Ottoman expansion during the 17th century.