Bu çalışma, epigenetik hafıza kuramları ile müzikal yatkınlık arasındaki potansiyel ilişkiyi biyokültürel bir bakış açısıyla ele almaktadır. Son yıllarda epigenetik araştırmalar, çevresel koşulların ve özellikle travmatik deneyimlerin genetik ifade üzerinde kalıcı etkiler yaratarak, bu etkilerin kuşaklar boyunca aktarılabileceğini ortaya koymuştur. Benzer şekilde, müzikal yatkınlık da yalnızca öğrenmeye ve çevresel uyaranlara dayalı bir yeti olarak değerlendirilmekten çıkmış; duygusal, nörobiyolojik ve evrimsel bir bağlamda yeniden düşünülmeye başlanmıştır. Ancak, bu iki alanın yani epigenetik aktarım ile müziksel eğilimin birlikte ele alındığı disiplinlerarası çalışmalar son derece sınırlıdır. Bu çalışmada, hem epigenetik belleğin kültürel hafıza ve kimlik üzerindeki etkileri hem de bu belleğin müzikal duyarlılıklar yoluyla nasıl temsil edilebileceği tartışılmaktadır. Literatürdeki bu çift yönlü boşluk, müzikoloji, kültürel psikoloji ve nörobilim alanları arasında kavramsal bir köprü kurularak giderilmeye çalışılmıştır. Kuramsal düzeyde yürütülen bu inceleme, müziksel yatkınlığın yalnızca kültürel bir birikim değil, aynı zamanda biyolojik bir iz taşıyabileceğini öne sürerek, müziğin estetik olduğu kadar epigenetik bir araç da olabileceğini iddia etmektedir. Böylelikle çalışma, hem müzik pedagojisi hem de kültürel aktarım süreçleri için özgün bir tartışma alanı açmaktadır.

This study investigates the potential relationship between epigenetic memory and musical aptitude through a biocultural perspective. Recent epigenetic research demonstrates that environmental conditions especially traumatic experiences can generate lasting effects on gene expression and be transmitted across generations. Likewise, musical aptitude has come to be understood not solely as a learned skill, but as a neurobiological, emotional, and evolutionarily grounded capacity. Despite these developments, interdisciplinary studies that jointly examine epigenetic transmission and musical inclination remain exceedingly scarce. This paper aims to address this double gap by exploring how epigenetic memory may influence cultural identity and how such memory can find symbolic expression through musical sensitivity. A theoretical bridge is constructed between musicology, cultural psychology, and neuroscience to articulate this interrelation. The study proposes that musical aptitude may not be merely a culturally acquired trait but could carry biological traces of intergenerational experience. In this sense, music is interpreted not only as an aesthetic form but also as a potential epigenetic medium. This conceptual integration opens a novel field of inquiry for both music pedagogy and the understanding of memory, identity, and trauma within the cultural transmission process. The study thus contributes to the literature by challenging the dichotomy between nature and nurture, offering instead a holistic framework for the continuity of musical knowledge.