Bu çalışma, Barok dönemin önde gelen temsilcilerinden Michelangelo Merisi da Caravaggio’nun resim tekniğinde camera obscura gibi optik araçların kullanımına dair kanıtları disiplinlerarası bir bakış açısıyla ele alır. Caravaggio’nun eserlerinde perspektifin kesinliği ve chiaroscuro (ışık-gölge) tekniğindeki olağanüstü gerçekçilik, sanat tarihçileri arasında sanatçının optik yöntemlerden yararlandığı yönündeki tartışmalara zemin hazırlar. Bu doğrultuda araştırma, sanatçının seçili eserlerinde kompozisyon düzeni, ışık-gölge kullanımı ve figür detaylandırmalarını, 16. ve 17. yüzyılın optik teknolojilerinin sunduğu olanaklar çerçevesinde inceler.

Çalışmanın teorik temelini, David Hockney ve Charles M. Falco’nun ortaya attığı ve erken modern dönem sanatçılarının optik araçlar kullandığını öne süren “Hockney-Falco Tezi” oluşturmaktadır. Söz konusu tez, Caravaggio’nun perspektif, oran ve ışık yönetiminde camera obscura ile çeşitli ayna tekniklerinden faydalanmış olabileceğini iddia etmiştir. Ancak bu görüş, sanat tarihi metodolojisi ve teknik uygulanabilirlik açısından eleştirilere maruz kalmıştır. Bu araştırma, bahsi geçen iddiaları Caravaggio’nun eserlerinden hareketle sistematik bir analize tabi tutarak, optik araç kullanımına işaret eden teknik izlerin varlığını sorgulamıştır.

Yapılan incelemeler, Caravaggio’nun kompozisyonlarında optik yansımaları anmıştan, bu görüşü destekleyen belirli formların ve ışık anomalilerinin bulunduğunu ortaya koymuştur. Bu bulgular, sanatçının dönemin teknolojik sınırlarını zorlayan bir teknik ustalık sergilediğine işaret etmekle birlikte, o dönemin resimlerinde optik araçların rolünün yeniden değerlendirilmesi gerektiğine dair bir çerçeve sunmaktadır. Çalışma, Caravaggio’nun sanatsal pratiğinde bilim ve teknolojinin etkisine dikkat çekerek, sanat tarihi araştırmalarına yöntemsel bir katkı sağlamayı hedeflemektedir. Aynı zamanda, optik araçların kullanımının sanatçının yaratıcı dehasını gölgelemediği, aksine onun dönemine göre avangard bir yaklaşım olarak değerlendirilebileceği sonucuna varmıştır.

This study examines the evidence of the use of optical devices such as the camera obscura in the painting techniques of Michelangelo Merisi da Caravaggio, one of the leading figures of the Baroque period, from an interdisciplinary perspective. The precision of perspective and the extraordinary realism in the use of chiaroscuro (light-shadow technique) in Caravaggio’s works have laid the foundation for discussions among art historians about the possibility that the artist may have used optical methods. In this regard, the research analyzes the compositional arrangement, use of light-shadow, and figure details in selected works of the artist within the framework of the possibilities offered by 16th and 17th-century optical technologies.
The theoretical basis of the study is the “Hockney-Falco Thesis” proposed by David Hockney and Charles M. Falco, which claims that early modern period artists used optical tools. According to this thesis, it is suggested that Caravaggio may have benefited from the camera obscura and various mirror techniques in his management of perspective, proportions, and light. However, this view has been subject to criticism in terms of art historical methodology and technical feasibility. This research subjects the aforementioned claims to a systematic analysis based on Caravaggio’s works and questions the existence of technical traces indicating the use of optical devices.

The examinations revealed that there are optical reflections in Caravaggio’s compositions, along with certain forms and light anomalies supporting this view. These findings indicate that the artist demonstrated technical mastery that pushed the technological boundaries of the period, while providing a framework for reconsidering the role of optical devices in the paintings of the time. The study aims to contribute methodologically to art historical research by drawing attention to the influence of science and technology in Caravaggio’s artistic practice. It also concludes that the use of optical devices did not overshadow the artist’s creative genius; on the contrary, it can be regarded as an avant-garde approach for his time.