Binlerce yıl öncesinden bugüne ulaşmış, Anadolu’da toplulukların kullandığı damga, im, yanış ve motifler toplumsal bellek aracılığı ile nesilden nesile aktarılmıştır. Bu sembolik öğeler, kültürel sürekliliğin birer göstergesi olarak kabul edilmekte ve geçmişin izlerini bugüne taşımaktadır. Söz konusu iletişim dilinin en güçlü taşıyıcılarından biri ise kilimlerdir. Kullanım amacı, ebadı ya da rengi zamanla değişse de kilimlerde yer alan damga, im, yanış ve motiflerin özünde değişmediği ve kültürel bir süreklilik arz ettiği gözlemlenmektedir. Türk dokuma geleneğinde, bu sembollerin kullanılarak kompozisyona dönüştürülmesinde ise kadının öne çıktığı görülmektedir. Özellikle dil ve anlam aktarımında kadınlar önemli rol oynamışlardır.  Kadın, yalnızca bir zanaatkâr değil, aynı zamanda düşünce, duygu, mitoloji ve destanların semboller aracılığıyla ifade edildiği bir anlatıcı, bir hafıza taşıyıcısıdır. Bu bağlamda kadın, toplumsal belleğin korunması ve aktarılmasında kilim aracılığıyla kendini ifade eder. Kilimler düşünce, duygu, mitoloji ve destanların simgesel biçimlerini barındırmaktadır. Motifler ise aynı zamanda kompozisyon şemasını teşkil eden öğelerdir ve farklı motifler bir araya getirilerek farklı anlamlar ortaya çıkabilmektedir. Bu çalışma, kadını merkezine alarak Pirot (Balkan) kilimi ile Anadolu kilimlerinde kullanılan motifleri semiyotik analiz yöntemiyle incelemekte; bu motiflerin oluşturduğu kompozisyonları ise sinema kuramcısı Sergey Eisenstein’ın kurgu teorisi bağlamında değerlendirmektedir. Böylece dokuma sanatı ile sinema kuramı arasında disiplinler arası bir bağ kurularak yeni bir okuma önerilmektedir.

The stamps, images, “yanış” and motifs employed by Anatolian communities, which have endured for thousands of years, have been preserved through social memory and passed down through generations. These symbolic elements are considered to be indicators of cultural continuity and carry the traces of the past to the present. One of the most potent carriers of this communication language is kilims. Although the purpose of use, size or color may change over time, it is observed that the stamps, symbols, and motifs on kilims do not change in essence and exhibit cultural continuity. In Turkish weaving tradition, women come to the forefront of transforming these symbols into compositions. Women have played a significant role, especially in transmitting language and meaning. Women are not only craftsmen but also narrators and memory carriers in which thoughts, feelings, mythology and epics are expressed through symbols. In this context, women express themselves through kilims in preserving and transmitting social memory. Kilims contain the symbolic forms of thoughts, feelings, mythology and epics. Motifs constitute the composition scheme; different meanings can emerge from combining different motifs. This study uses the semiotic analysis method to examine the motifs used in Pirot (Balkan) kilims and Anatolian kilims by focusing on women. It evaluates the compositions formed by these motifs in the context of film theorist Sergey Eisenstein's theory of editing. Thus, a new reading is suggested by establishing an interdisciplinary connection between the art of weaving and film theory.