Bu çalışma, Türkiye’de siyasal iktidarın Yeni Osmanlıcılık ideolojisini toplumsallaştırma sürecinde televizyon dizilerinin hegemonya aracı olarak kullanımını ele almaktadır. Yeni Osmanlıcılık söylemi, İkinci Dünya Savaşı sonrasında 1950’lerde gündeme gelmiş ve 1980’lerle birlikte temelleri atılmaya başlanmıştır. Tarihsel süreç içerisinde sağ siyasal iktidarlar tarafından değişen tonda ve ölçüde kullanılan yeni-Osmanlıcılık, 2000’li yıllarda siyasal ve toplumsal alanda yerleşik hale getirilmiştir. Siyasal kimliğini muhafazakâr demokrat olarak tanımlayarak 2002 yılında iktidara gelen Adalet ve Kalkınma Partisi’nin (AK Parti) özellikle 2009 yılından bu yana iç ve dış politikada belirgin hale geldiği gözlenen yeni Osmanlıcı söylemleri, toplumsal ve kültürel yaşamın biçimlendirilmesinde de sıkça kullanılmıştır. Dolayısıyla bu çalışma, Türkiye’de yeni Osmanlıcı söyleminin 2010’lu yıllardan bu yana hegemonik hale getirilmesinde televizyon dizilerinin kullanımını ortaya koymayı amaçlamaktadır. Bu kapsamda, kuramsal olarak Antonio Gramsci’nin hegemonya kavramının temel alındığı çalışmada, 2010-2024 yılları arasında Osmanlıyı ve Selçuklu dönemini konu edinen televizyon dizilerine ilişkin nicel veriler ortaya konulmuştur. Söz konusu dizilere ilişkin veriler, doküman analizi tekniğinden yararlanılarak elde edilmiştir. Çalışma sonucunda, 2010 yılı sonrasında Yeni Osmanlıcılık ideolojisinin siyasal iktidarın politikalarında ve söylemlerinde yoğun bir biçimde kullanımına paralel olarak Osmanlı temalı televizyon dizilerin sayısında da artış yaşandığı ve siyasal iktidarın yeni-Osmanlıcılık söylemin sözü edilen diziler aracılığıyla sürdürüldüğü sonucuna ulaşılmıştır. Bununla birlikte, Osmanlı/Selçuklu temalı televizyon dizilerinde, senaryonun Türkiye’nin iç ve dış siyasetteki güncel olaylarına ve bu konuda AK Parti iktidarının politikalarına gönderme yapılarak kurgulandığı dikkat çekmektedir.

This study examines the use of television series as a tool of hegemony in the process of socialising the Neo-Ottomanism ideology of the political power in Turkey. The discourse of Neo-Ottomanism came to the agenda in the 1950s after the Second World War and its foundations began to be laid in the 1980s. Neo-Ottomanism, which has been used in varying tones and to varying extents by right-wing political governments throughout the historical process, has become entrenched in the political and social sphere in the 2000s. The neo-Ottomanist discourses of the Justice and Development Party (AK Party), which came to power in 2002 by defining its political identity as a conservative democrat, which have become prominent in domestic and foreign policy especially since 2009, have also been frequently used in shaping social and cultural life. Therefore, this study aims to reveal the use of television series in the hegemonisation of the neo-Ottomanist discourse in Turkey since the 2010s. In this context, the study, which is theoretically based on Antonio Gramsci's concept of hegemony, presents quantitative data on the television series about the Ottoman and Seljuk period between 2010 and 2024. The data on the series in question were obtained through document analysis technique. As a result of the study, it has been concluded that after 2010, in parallel with the intensive use of the Neo-Ottomanism ideology in the policies and discourses of the political power, the number of Ottoman-themed television series has increased and the neo-Ottomanism discourse of the political power has been maintained through the aforementioned series. However, it is noteworthy that in the Ottoman/Seljuk-themed television series, the scenario is constructed by referring to the current events in Turkey's domestic and foreign politics and the policies of the AK Party government in this regard.