Suluboya resim, en basit tanımıyla bitkisel tutkal içinde sabitlenen pigmentin su ile inceltilerek kullanılmasıyla yapılır. Sanatsal bir ifade aracı olarak suluboya resim tarihi 200 yıl kadar kısa bir süreyi kapsar. 1804’te İngiltere’de kurulan Suluboya Ressamları Derneği ile bu tarih başlatılır. Ancak suluboya ile resim yapma, tarih öncesi çağlara kadar dayanmaktadır. Paleolitik dönemde resim, doğal yüzeyler üzerine yapılmıştır. Mağaraların duvar, zemin ve tavanları gibi taşınmaz yüzeylerine yapılan resimler, bitkisel özler, mineraller, kömür ve toprak gibi maddelerden elde edilen pigmentlerin su, bitki suları, tükürük gibi bağlayıcılarla hazırlanmasıyla yapılmıştır. Neolitik dönemde tarımın başlaması ve yerleşik hayata geçişle birlikte resim yapılan yüzey çeşitliliği artmıştır. Bu dönemde de doğal kaynaklardan elde edilen pigmentler boya yapımında kullanılmıştır.  Antik Mısır’da tapınaklar, mezarlar ve saray duvarları alçı sıvayla kaplanarak üzerlerine resimler yapılmıştır. Antik Mısır’ın resim sanatına materyal olarak getirdiği yenilik, papirüs üzerine yapılmış resimlerdir. Özellikle Papirüs üzerine yapılacak resimler için boyalara Arap zamkı eklenmiştir. Antik Çinliler kâğıdı icat etmeden önce iki boyutlu resim yüzeyi olarak ise ipeği kullanmışlardır. Mürekkep kullanımı Antik Çin suluboya resminde diğer bir tekniktir. Mürekkep kaligrafi sanatında kullanıldığı gibi Çin resminde de yaygın bir biçimde kullanılmıştır. Ortaçağ Avrupası suluboya resim tekniği daha çok el yazması kitap süslemeleri ve minyatürlerde kullanılmıştır. Ortaçağ Avrupa’sında elyazmaları için kullanılan malzeme yaygın olarak parşömen olmuştur. Parşömen üzerine uygulanan boyalar genellikle doğal kaynaklardan elde edilen pigmentlerle yapılır. Bu pigmentler, arap zamkı veya yumurta sarısı gibi bağlayıcılarla karıştırılarak boyaya dönüştürülür. Yumurta sarısı ve akı ile hazırlanan su bazlı boyaya Tempera denir. Bu çalışmayı oluşturmadaki amaç tarihöncesi çağlardan 15. yüzyıla kadar olan süreçte, Suluboya resim tekniklerinin zaman içinde nasıl değiştiğini ve geliştiğini ortaya koymaktır. Bunu yaparken binlerce yıllık süreçte var olmuş belli başlı kültür ve medeniyetlerin malzeme, teknik ve estetik anlayışları da ortaya konulmaya çalışılmıştır. Ancak özellikle üzerinde durulan nokta suluboyanın kullanım amacı, uygulandığı yüzey ve onu oluşturan pigment vb. maddeleri belirlemektir. Hedeflenen bilgilere ulaşmak için konuyla ilgili kitap, makale, müze katalogları ve web siteleri gibi kaynaklar taranmıştır. Ele alınan kültür ve medeniyetlerin suluboya kullanımındaki malzeme ve tekniklerin, zaman, coğrafya ve kültüre göre çeşitlilik gösterdiği görülmüştür. Bu çalışma özellikle suluboya resme ilgi duyan akademisyen, sanatçı ve öğrencilere suluboyanın ele alınan zaman diliminde nasıl evrildiğini anlamak, suluboya üzerinden sanatın sürekli değişen doğasını ve bu değişimlerin toplumsal ve teknolojik gelişmelerle nasıl etkileşimde olduğunu göstermek için kaynak oluşturacaktır.

Watercolor painting, in its simplest definition, is made by using pigment fixed in vegetable glue by diluting it with water. The history of watercolor painting as a means of artistic expression covers a short period of 200 years. This history begins with the Watercolor Painters Association founded in England in 1804. However, painting with watercolors dates back to prehistoric times. In the Paleolithic period, paintings were made on natural surfaces. Paintings on immovable surfaces such as the walls, floors, and ceilings of caves were created using pigments derived from plant essences, minerals, coal, and soil, which were prepared with binders such as water, plant juices, or saliva. In the Neolithic period, the advent of agriculture and the transition to sedentary life increased the variety of surfaces used for painting. During this period, pigments obtained from natural sources continued to be used for paint production. In ancient Egypt, temples, tombs, and palace walls were also covered with plaster, upon which paintings were made. A novel contribution of ancient Egyptian painting in terms of materials was the creation of paintings on papyrus. Specifically for paintings on papyrus, gum arabic was added to the paints. Before the ancient Chinese invented paper, they used silk as a two-dimensional painting surface.The use of ink is another technique in ancient Chinese watercolor painting. Ink was widely used in Chinese painting as well as in calligraphy. In medieval Europe, watercolor painting techniques were predominantly used in the decoration of manuscripts and miniatures. The paints applied on parchment typically were made using pigments derived from natural sources. These pigments are transformed into paint by mixing them with binders such as gum arabic or egg yolk. Water-based paint prepared with egg yolk and egg white is called tempera. The purpose of this work is to showcase how watercolor painting techniques have evolved and developed over time, from prehistoric ages to the 15th century. In doing so, it also attempts to highlight the material, technical, and aesthetic understandings of various cultures and civilizations that have existed throughout this long period. However, particular emphasis is placed on determining the purposes for using watercolor, the surfaces it was applied to, and the components such as pigments that compose it. To achieve the targeted information, resources such as books, articles, museum catalogs, and websites have been reviewed. It has been observed that the materials and techniques of watercolor usage by the cultures and civilizations considered vary according to time, geography, and culture. This study will particularly serve as a resource for academics, artists, and students interested in watercolor painting, helping them understand how it has evolved during the time periods discussed, and demonstrating how the ever-changing nature of art interacts with social and technological advancements.