Antik Çağın emperyalist güçlerinden biri de Roma İmparatorluğu olmuştur. Roma’nın kurucu aklı, vatandaşları tam ve az hukuklu olmak üzere ikiye ayırmıştır. Vatandaşlarının bu şekilde ikiye ayrılması Roma için yapısal sorunlara neden oluşmuştur. Eşitlik temeli olmayan sınıfsal ayrım ülke içinde yüzyıllarca sürecek iç mücadelelere sebebiyet vermiştir. Tam hukuklu vatandaşlar her zaman için Roma’nın asli unsurlarını oluşturmuştur. Bundan dolayı Roma’nın bütün imkânlarından en üst düzeyde kendileri yararlanmalıydı. Kendileri dışında kalan Romalılar onların hayat konforlarına omuz verecek aracıları oluşturmuştur. Elbette ki hayat konforlarının devamını sağlayacak ve kendileri dışındaki diğer Romalıların da uzak durduğu ve yoğun emek gerektiren işleri gerçekleştirecek kölelere de ihtiyaç duyulmuştur.  Roma’nın militarist aklının sürdürdüğü emperyalist politikalar sonucunda Roma, bölgesel sonrasında ise küresel bir güç haline gelmiştir. Roma zamana ve geniş coğrafyalara yaydığı savaş politikaları sonrasında şüphesiz ki önemli başarılar elde etmiştir. Kazanılan askerî başarılar Roma’ya köle, vergi ve geniş araziler olmak üzere artı ürün şeklinde geri dönmüştür. Tarihsel kronolojinin farklı dönemlerindeki diğer küresel güçlerin sosyosiyaset örneklemlerinde olduğu gibi Roma da savaşmalıydı ve kazanmalıydı. Genel geçer emperyalist savaş geleneklerinde olduğu gibi gelen zaferlerle birlikte yağma ve her türlü hukuksuzluk kazananlar açısından hayatın olağan akışı arasında yer almıştır. Bu denklemden hareketle kazanılan her savaş sonrasında Romalı militaristlerin güya doğal hakları olan yüzbinlerce savaş esiri Roma kentlerindeki pazarlara köle olarak akmıştır. Söz konusu köle varlığı ve emeği, avantajlı Romalıların günlük hayatlarının olağan akışı içerisinde her zaman elzem olmuştur.

One of the brutal imperialist powers of antiquity was the Roman Empire. The founding mind of Rome divided citizens into two types: citizens with full right (Patricians) and citizens with little right (Plebeians). The division of its citizens into two in the form of citizens with full rights and little rights caused structural problems for Rome. The class division, which did not base on equality, caused internal struggles within the country that would last for centuries. Citizens with full rights had always constituted the main elements of Rome. Therefore, they took advantage of all the opportunities of Rome at the highest level. Other Romans, apart from themselves, were intermediaries who supported their life comforts. Of course, to ensure the continuation of their living comforts, they also needed slaves to perform labor-intensive works that other Romans did not do either. As a result of the imperialist policies applied by its militarist mind, Rome became a regional power first and then a global power. After the war policies that Rome extended over long periods of time and applied in wide geographies, it undoubtedly achieved significant successes. The military successes gained returned to Rome in the form of surplus products, including slaves, taxes, and large plots of land. As with the sociopolitical samples of other global powers in different periods of historical chronology, Rome also had to fight and win. As in the generally accepted imperialist war traditions, looting and all kinds of lawlessness gained along with the victories won had taken place among the usual flow of life for the winners. Based on this equation, after each war won, hundreds of thousands of prisoners of war, who were supposedly the natural rights of Roman militarists, were brought as slaves to markets in Roman cities. The existence of slaves and their labor had always been essential in the ordinary course of the daily life of the advantageous Romans.