İkinci Beş Yıllık Kalkınma Planı (1968-1972), Birinci Beş Yıllık Kalkınma Planı’nın son uygulama yılı olan 1967’de tamamlanmış ve yasal dayanağa kavuşturulmuştur. Kalkınmada planlama konusu, çeşitli zamanlarda gündeme gelmiş olsa da ağırlıklı olarak 1950’li yılların ikinci yarısından itibaren tartışılmaya başlanmıştır. 1960 sonrasında ise planlama konusunda somut adımlar atılmış, planlama işlerini yürütmek üzere bir teşkilat kurulmuş ve bu teşkilatta yabancı uzmanlar da istihdam edilmiştir. Bütün bu gelişmeler neticesinde Birinci Beş Yıllık Kalkınma Planı 1962 yılında tamamlanarak 1963’ten itibaren uygulanmaya başlanmıştır. Bu Plan, bütün sektörlerle ilgili tespitlerde bulunmuş ve hedefler ortaya koymuştur. Bu beş yıllık süreçte iktidara gelen hükûmetler Plan’daki hedeflerin gerçekleştirilmesi için mücadele etmişlerdir. Aynı dönemde, planlamanın gerekliliği konusunda bütün kesimler aynı fikir etrafında toplanmıştır. İkinci Beş Yıllık Kalkınma Planı, planlamanın sürdürülmesi açısından oldukça önemli bir yere sahiptir. İkinci Beş Yıllık Kalkınma Planı’nın tek başına iktidarda olan bir siyasi parti tarafından kabul edilmiş olması, planlamanın devlet politikası olarak kabul edildiğini göstermektedir. İkinci Beş Yıllık Kalkınma Planı’nın makale konusu olarak belirlenmesinde kalkınma davasında planlamanın gerekliliği ve devamlılığı konusu analiz edilmek istenmiştir. Kalkınma planlarında sanayileşmenin en önemli hedef olarak belirlendiği düşünüldüğünde, nüfus artışı ve nüfusun sektörlerdeki payı gibi birçok unsurun değerlendirilmesi gerekmektedir. İkinci Beş Yıllık Kalkınma Planı’nın kısa ve uzun vadeli programlara etkisi, hedefler ve hedeflerin gerçekleşme durumu, birinci elden kaynaklar çerçevesinde değerlendirilmiştir.

The Second Five-Year Development Plan (1968-1972) was completed in 1967, marking the culmination of the First Five-Year Development Plan and subsequently receiving legal sanction. While the subject of planning in development has been raised at various times, it gained significant traction primarily from the latter half of the 1950s onwards. Concrete steps towards planning were taken post-1960, including the establishment of an organization to oversee planning affairs, with the employment of foreign experts in this organization. As a result of these developments, the First Five-Year Development Plan was completed in 1962 and implemented from 1963 onwards. This Plan made assessments and set targets concerning all sectors. Governments that came into power during this five-year period endeavored to achieve the goals outlined in the Plan. Concurrently, all segments of society rallied around the necessity of planning during this period. The Second Five-Year Development Plan holds significant importance in sustaining planning efforts. The fact that the Second Five-Year Development Plan was adopted by a single political party in power indicates the acceptance of planning as a state policy. The selection of the Second Five-Year Development Plan as the subject of this article aims to analyze the necessity and continuity of planning in the development cause. Considering industrialization as a primary goal in development plans, it is imperative to evaluate various factors such as population growth and its distribution in sectors. The impact of the Second Five-Year Development Plan on short and long-term programs, as well as the status of goals and reaching them, has been assessed within the framework of primary resources.