İslami bir kurum olan vakıf, genel anlamda, özel mülke tabi bir mülkün dini ve hayri gerekçelerle toplum yararına sonsuza dek kullanımının tahsis edilmesi olarak tanımlanabilir. Bu eylemde birey kendine dini, sosyal, siyasi ve ekonomik faydalar sağlarken; külliye, cami, medrese, han, hamam, dükkân vb. mekânlarla da devlet, toplumun kamusal ve sosyal ihtiyaçlarının karşılanmasına yönelik sorumluluklarını vakıflar aracılığıyla yerine getirmiş olur. Vakıf eylemi ile birlikte mülk, artık özel mülk olmaktan çıkmış, Allah'ın mülkü olmuş ve dokunulmazlık kazanmıştır. Bu özelliğinden ötürü vakfın sonsuza dek yaşaması öncelikli olarak hedeflenmiştir. Dolayısıyla vakfın sürekliliğinin sağlanması, vakfın fiziki varlığını oluşturan çeşitli niteliklerdeki mimari mekânların sürekliliğinin sağlanması ile gerçekleşebilir. Bu doğrultuda yapıların onarım ihtiyaçları ve onarım şartları, vakıf kurucuları tarafından tespit edilmiş ve vakfiyelerinde belirtilmiştir. Bu makale, Osmanlı döneminde kurulan vakıfların vakfiyelerinde bulunan onarım şartları üzerinden vakıf yapıların korunmasında vakıfların rolünü belirlemeyi amaçlamaktadır. Bu doğrultuda incelenen vakfiyelerdeki onarım şartlarına bakıldığında, vakıf yapıların onarımlarının yapılmasının her zaman için öncelikli şart olarak koşulduğu görülmüştür. Bunun gerçekleşebilmesi için de parasal kaynakların öncelikli olarak vakıf yapıların onarımına harcanması şart koşulmuştur. Ayrıca, onarımların sürekli ve ivedi olarak yapılabilmesi için de onarım işlerini yapacak personelin de vakıf kurucusu tarafından vakfında istihdam edildiği görülür. Sonuçta, vakıf kurucularının vakıflarının sürekliliklerini sağlamak için vakıf yapıların korunmasına yönelik her tür maddi ve manevi koşula vakfiyelerinde yer verdiği izlenmiştir. 

Waqf, which is an Islamic institution, in general, can be defined as the allocation of private property for the eternal use of public with the aim of religion and charity. In doing so, while the individual gets religious, social, political, and economical benefits, the state’s responsibilities of providing for public and social necessities of the society are made available in spaces such as külliyes, mosques, medreses, hans, baths, shops etc. which were built through the waqf institution. With the act of waqf, the property is no longer a private property; it becomes the property of God and it gains an untouchable character. Considering these features, the eternity of waqf is primarily aimed. The continuity of the waqf, whose physical presence comes into existence with architectural spaces of various qualities, is ensured by the continuity of these spaces. Therefore, the stipulations and necessities for the repair of buildings were determined by the waqf founders and documented in their waqfiyyas. This paper aims to examine the role of waqfs in the conservation of waqf buildings through the repair conditions found in waqfiyyas formed in the Ottoman era. With this aim when the repair conditions in the waqfiyyas are examined, it has been seen that the repair of waqf buildings is always a priority condition. In order to achieve this, it was stipulated that monetary resources should primarily be spent on the repair of waqf buildings. In addition, it is seen that the personnel who would do the repair works were also employed by the founder of the waqf in order for the repairs to be carried out continuously and urgently. As a result, it was seen that waqf founders have included all kinds of material and moral conditions for the conservation of waqf buildings in their waqfiyyas in order to ensure the continuity of their waqfs.