Tarihi süreçte sanat eserlerinin nesnesinin özel bir öneme sahip olduğu bilinmektedir. Biçimsel olarak estetik değere diğer ifadeyle güzelliğe sahip olan sanat eserleri tüm zamanlarda izleyenleri duygusal yönden etkilemeyi başarmıştır. 1930’lardan sonra ise sanatta, sanat nesnesinin biçimi ve varoluşuyla ilgili yeni düşüncelerin ortaya çıkmaya başladığı görülür. Bu düşüncelerin belli bir aşamadan sonra kavramsal sanat olarak tanımlanan yeni bir akıma yol açtığı görülmektedir. Kavramsal sanat akımı içerisinde pek çok sanatçının farklı farklı nesneleri, yazıyı, performanslar vb. kullanarak sanatta duygu yerine düşünceyi ikame etmeye çalıştıkları görülür. Kavramsal sanatta temel bakış açısı sanatın nesnesinden arındırılması veya sanat nesnesi olarak izleyicinin karşısına çıkarılan nesnelerin bağlamından kopartılarak yeniden bağlamlaştırılmasıdır. Sanatın tarihsel sürecinde sanatçıların zaman zaman haritalara yöneldikleri ve haritalar ürettikleri görülmektedir. Kavramsal sanat akımında ise sanatçıların diğer örneklerin dışında haritaları; projelerinde veya tek başlarına bir düşünsel araç olarak kullanmaya başladıkları görülür. Bu çalışmanın amacı kavramsal sanatta 1960 ve 1970’li yıllar kapsamında harita kullanan sanatçıları ve bu haritaların hangi amaçlarla nasıl düşünsel araçlara dönüştürüldüğünün incelenmesidir. Bu kapsamda çalışmada literatür taraması yapılmıştır. Sanatçıların belirlenmesinde amaca yönelik örneklem metodu uygulanmıştır. Sanatçıların belirlenmes sürecinde farklı tarihlerden farklı özellikler gösteren eserlere yer verilmiştir. Çalışmanın bütününde elde edilen sonuç karmaşık birer gösterge olan haritaların kavramsal sanatta başlangıçta benzer amaçlarla sonrasındaysa farklı amaç ve farklı düşünceleri ifade etmek için kullanıldığıdır.              

It is known that the object of artworks has a special importance in the historical process. Works of art that have aesthetic value in terms of form and, beauty in other words, have managed to affect the audience emotionally throughout the historical process. After 1930’s, it is seen that new thoughts related to the form and existence of the object of art start to emerge in art. Following a specific degree, these thoughts are seen to lead to a new movement called conceptual art.  Within the conceptual art movement, it may be observed that many artists try to substitute thoughts instead of emotion in art by employing different objects, writing, performances, etc. In conceptual art, the main perspective is the de-objectification of art or to re-contextualize objects that are presented to the audience as art objects by removing them from context. Throughout the historical process of art, it is seen that artists turn towards maps from time to time and produce maps. In the conceptual art movement, artists are seen to employ maps in their projects or as a solely intellectual tool in addition to the other examples. The aim of this study is to examine the artists who used maps in conceptual art in the 1960s and 1970s and the reasons and purposes of transforming these maps into intellectual tools. In this context, literature review was conducted in the study. Goal-oriented sampling method was applied in determining the artists. In the process of determining the artists, works with different characteristics from different dates are included. The result obtained from the whole study is that maps, which are complicated indicators, are used in conceptual art for similar purposes at the beginning and to express different purposes and different ideas later.