Türkiye’de yüksek din öğretimi kurumları mezunları aynı zamanda önemli oranda din görevlisi olarak din hizmeti alanında istihdam edilmektedir. Din hizmeti ise cami içi ve cami dışı pratik dini uygulamaları, yaygın din eğitimi ve irşat faaliyetleri, dini danışmanlık ve rehberlik gibi çok boyutlu bir hizmet ağını ifade etmektedir. Bu manada yüksek din öğretimi kurumları din hizmetlerini yerine getiren din görevlisi yetiştiren birer meslekî yüksek din eğitimi müesseseleridir. Meslekî eğitimde bir mesleğin niteliklerine sahip olmak için teorik bilgi ve becerinin yanında uygulama ile gelişen meslekî tecrübe ve yetkinlik de gereklidir. Cumhuriyet döneminde üniversiteye bağlı olarak kurulan ilk yüksek din öğretimi kurumu din hizmetlerine eleman yetiştirmek için değil de salt ilim adamı yetiştirmek üzere kurulmuştur. Mamafih yüksek din öğretimi kurumlarından mezunlarının din/diyanet hizmetlerinde istihdam edilmesi ve din hizmeti alanın genişlemesi ve farklılaşması sonucunda bir takım dersler yüksek din öğretimi müfredatında yer almaya başlamıştır. Bu dersler ihtiyacı karşılayacak nitelikte ve nicelikte hiçbir zaman olmamıştır. Az sayıdaki dersin ise teori ağırlıklı ve seçmeli olarak programlarda yer aldığı görülmektedir. Ayrıca bu derslerin öğretmenlik uygulamasına benzer bir mesleki uygulamasından veya bir stajından bahsetmemiz mümkün değildir. Geçmişten günümüze yüksek din öğretimi kurumlarının programlarında zaman zaman değişiklikler olmuş, ancak bu değişiklikler mezunlarının istihdam edildiği iki temel sahadan biri olan din hizmeti dikkate alınarak yapılmamıştır. Oysa meslekî eğitim kurumu olarak farklı isimler altında varlığını sürdüren yüksek din öğretimi kurumlarda dinî meslekî uygulama, eğitim sürecinin tabiatı gereğidir. Din hizmeti bağlamında yüksek din öğretimi kurumlarındaki teorik derslerin ve bunlara dair meslekî uygulama eğitiminin, tarihi süreci de dikkate alarak ele aldığımızda çok yetersiz kaldığı görülmektedir. Bu çalışmamızda kaynak tarama yöntemini kullanarak geçmişten günümüze yüksek din öğretimi kurumları mezunlarının din hizmetleriyle ilgili olarak meslekî uygulama eğitiminin verilip verilmediği üzerinde durulmaya çalışılmış ve bu konuda bir farkındalık oluşturulmak istenmiştir.

A significant rate of graduates of higher religious education institutions in Turkey also is employed in the field of religion serve as religious official. Religious service refers to a multi-dimensional service network, such as practical religious practices within the mosque and outside the mosque, widespread religious education and guidance, religious counseling and guidance. In this sense, high religious education institutions are religious high schools of religious education which train religious officials. In order to have the qualifications of a profession in vocational education, besides the theoretical knowledge and skills, the professional experience and competence developed by the practice are also required. The first high religious education institute established in the Republican period was established to educate the scientists not only for educating the religious services. However, as a result of the employment of religious graduates in religious / religious services and the expansion and differentiation of the area of religious service, some courses have begun to be included in the higher religious education curriculum. These courses have never been in the quality and quantity to meet the need. It is observed that a few courses are included in the curriculum as theoric and elective courses. Moreover, it is not possible to talk about a vocational practice or an internship similar to the teaching practice of these courses. From past to present, there have been changes in the programs of the higher education institutions from time to time, but these changes have not been made considering the religious service, which is one of the two main areas where graduates are employed. However, religious vocational practice is the nature of the education process in higher religious education institutions which exist under different names as vocational education institutions. In the context of religious service, it is seen that the theoretical courses in high religious education institutions and the vocational practice training related to them are very inadequate when we consider the historical process. In this study, it has been tried to focus on whether or not professional practice training is given in relation to the religious services of the graduates of higher religious education institutions from the past to the present by using the resource screening method. In addition, an awareness was requested.