Türk Edebiyatı’nda ilk defa Mehmet KAPLAN tarafından dile getirilen Ara Nesil, Tanzimat dönemi ikinci nesli ile Servet-i Fünûn arasında kalan topluluk olarak ifade edilir. Edebi faaliyetlerini 1880’li yıllardan 1900’lü yıllara kadar devam ettiren Ara Nesil mensupları, şiir, roman, deneme, tenkit ve tercüme gibi pek çok alanda faaliyetlerde bulunur. Bu alanlardan bir diğeri de hikâyedir. Özellikle 1890’lı yıllardan sonra edebi tür olarak kendini bulmaya başlayan hikâye, tema ve yapı bakımından bir değişim ve gelişim dönemine girer. Böylece hikâye bilinçlenmesi başlar. Hikâye vakasının içinde hal ve hareketleriyle yaşayan, ruh dünyası tekdüze alınan hikâye kişileri, yavaş yavaş alışılagelmiş bu özelliklerinden sıyrılarak ruh dünyasıyla, karakterinin barındırdığı çeşitli özelliklerle hikâyenin içine girer. Ara Nesil dönemi yazarlarının kaleme aldığı hikâyelere bakıldığında, hem uzun hem kısa hikâyelerin olduğu görülür. Hatta dönemin gazete ve dergilerinde yayımlanan hikâyelerde kısa hikâyeye doğru bir yönelişin izlerine rastlamak mümkündür. Dönemin önemli yönlerinden birisi de kadın yazarların da hikâye türünde eserler vermesi ve türe katkıda bulunmalarıdır. Bu durum, pek çok alanda pasif kalan Türk kadınının, edebiyat dünyasında var olması ve eserler vücuda getirmesi açısından son derece önemli bir aşamadır. Onlarca farklı yazarın yüzlerce telif hikâyesinin yayımlandığı Ara Nesil döneminde en dikkat çekenlerden birisi “Nevbahâr Yâhûd Saadet-i Aile” isimli hikâyedir. Bu hikâye, 1880-1900 yılları arasında yazılan hikâyeler içerisinde iki yazarlı olarak yayımlanan tek hikâye olup yazarlarının kadın olması da ayrıca önem teşkil eder.

“Ara Nesil” which is mentioned first time in Turkish Literature by Mehmet KAPLAN, is stated as community remaining between second generation of Tanzimat Reform era and Servet-i Fünun. Members of Ara Nesil who continued their literary activities between 1880s and 1900s, are engaged in many areas such as poetry, novel, essay, criticism and translation. The other one of these areas is story. Specially after 1890s, story which started to find oneself as literary genre, enters change and development term in structure and theme. Thus, story awareness starts. Persons of story who live with their states and motions in story case and are taken their psych worlds as uniform, are slowly eluding these characteristics and enters in story with various characteristics which contain their psych worlds and characters. When examined stories which are written by “Ara Nesil” period writers, both long and short stories are seen. Even that, encountering traces of turning to short story in stories which were published in newspapers and journals of that period is possible. One of the important aspects of that period is giving works in story genre and contributing this genre by woman writers. This situation is intensively important in terms of existing in literature world and creating works by Turkish woman who were passive in many areas. One of the most notably story in “Ara Nesil” period is “Nevbahâr Yâhûd Saadet-i Aile” where were published many different writers hundreds of stories of copyright. This story is one story with two writers which was written in between 1880-1900 years and also has importance of its women writers.