Mustafa İlhan Geçer, gelenekçi- yenilikçi Hisar topluluğunun mensuplarındandır. Çocukluk yıllarından itibaren edebiyata, özellikle şiire tutku ile bağlanan şair, yaşadığı sıkıntılardan kurtulmak ve arınmak için mısralara sığınır. En güzel şiirin, kökü mazide olan yeni şiir olduğunu ifade eden Geçer için geleneğe, halka ve halkın diline dayanmayan şiirler uzun ömürlü olamaz. Büyüyen Eller’de otuz iki (32); Belki’de yirmi dokuz (29); Bir Bulut Geçti’de, sekizi önceki kitaplarında da yer alan kırk üç (43); Yeşil Çağ’da, on biri daha önceki kitaplarda yer alan yirmi beş (25) ve Hüzzam Beste’de, otuz sekizi daha önceki kitaplarda yer alan seksen beş (85) şiir vardır. 214 şiirden 57’si farklı eserlerde tekrarlanan şiirlerdir. Edebî eserin zeminini oluşturan dil, malzemeden öte duygu- anlam bütünlüğüdür. En küçük birimin tercihi bile üslûbu yorumlamak için ipuçları taşır. Geçer’in gerek süreli yayınlarda gerekse kitaplarda sıkça başvurduğu tekrarlama; nazım şeklinin, mısraların ve kelimelerin farklılaşması anlamına gelir. Şair, şiirlerini farklı dergilerde yayımlanmış görmekten zevk alır. Bu sebeple aynı şiiri çoğu zaman farklı dergilerde yayımlar. Ancak bu yayımlama esnasında şiirin kelime, mısra ve bazen dörtlük veya bendinde değişikliklere gider. Zaman zaman nazım biriminin de mısra ve kelimelerde olduğu gibi yerini değiştirir. Şairin şiirlerindeki bu değişiklikler aslında sanat yoluyla kalıcı olma arayışlarının bir sonucudur. Duygular ve hayata bakış ile sesler, kelimeler ve daha üst düzeydeki anlam birlikleri arasında kurulmaya çalışılan derin uyum, kalıcılığı arayış olarak yorumlanabilir.

Mustafa Ilhan Geçer is a member of the traditionalist-innovative Hisar community. Starting from childhood, the poet had a passion about literature, especially about poetry and tried to seek refuge in verses so as to get rid of troubles he has experienced and for purification. For Geçer, who stated that most beautiful poetry is the new poetry root of which is in the past, poets that are not based on tradition, public and language of public cannot be long-lived. The number of poems are 32 in Büyüyen Eller, 29 in Belki, 43 in Bir Bulut Geçti (8 of which are from his previous books), 25 in Yeşil Çağ (11 of which are from his previous books), 85 in Hüzzam Beste (38 of which are from his previous books) 57 out of 214 poems were repeated in different pieces of art. The language that constitutes the ground of the literary work is an emotion-meaning integrity rather than the material. The preference of the smallest unit even carries hints to interpret the style. The fact that Geçer used repetition frequently in his books and periodicals means the differentiation of poetry style, verses and words. passage is frequent publications or frequent repetitions in books; means the differentiation of verse form, verses and words. The poet enjoyed seeing his poems published in different magazines. For this reason, he often published the same poem in different magazines. However, during this publication, poet applied changes in words, verse, and sometimes quatrain or paragraph. From time to time, he changed the position of the poetry unit just like the verses and words. These changes in the poet's poetry are in fact the result of pursuit for permanence through art. It can be interpreted as a quest for permanence and deep harmony which is attempted to be established between emotions and point of view about life and voices, words and higher level of semantic associations.