İnsanlığın serüveni ile peygamberler tarihi arasında yakın bir ilişki vardır. Peygamberler vahyin insanlara ulaştırılması ve dünyada tatbik usulünün talimi ile görevlendirilmişlerdir. Peygamberlerin şeriatları bazı konularda farklılaşsa da tevhid, nübüvvet, adalet vb. konularda ortak unsurlar içermektedir. İnsanlığın farklı dönemlerinde Allah’ın dininin değişmeyen temel nitelikleri mevcuttur. Peygamberlerin de müşterek olarak uyguladıkları sünnetler vardır. Hz. Peygamber de bunların bir kısmını belirtmiş ve tasdik etmiştir. İnsanoğlu acizdir ve hata işlemeye müsaittir. Kulluğun özü olan dua, aciz ve fakir olan insanın kudreti sonsuz olan Rabbine sığınması ve hatalarının affı için iltica etmesidir. Münacâtlar ise, duanın daha geniş kapsamlı bir çeşididir. Genellikle Allah’ın çeşitli sıfatlarla methedilmesi ile başlayan münacâtlar, hata ve günahların itirafı buna mukabil Allah’ın rahmetinin genişliğinin ilanı ile devam etmekte ve neticede dua ile bitmektedir. Sıralama bazen değişmektedir. Peygamberler münacâtın en güzel örneklerini vermişler ve ümmetlerine de tavsiyede bulunmuşlardır. Ayet ve hadislerde peygamberlerin münacâtlarına yer verilmiştir. Münacâtta bulunmak, bu yönüyle tüm peygamberlerin uyguladığı müşterek sünnettir. Nebevî geleneğin bir devamı olarak Hz. Peygamber ve ümmeti de münacâtta bulunmuştur. Hadis kaynaklarında özellikle gece namazına kalktığında Hz. Peygamber’in samimi bir dille yapmış olduğu münacâtları dikkat çekmektedir. Sahabilere tavsiye niteliğinde rivayet edilen münacâtlara da rastlanılmaktadır. Hz. Peygamber’den sonraki dönemde de münacât geleneği devam etmiş; zamanla edebî bir türe dönüşmüştür. Arap, Fars ve Türk İslam Edebiyatlarında münacât önemli bir yer edinmiştir. Hz. Peygamber’in sünnetini tasavvuf düşüncesinin temeli olarak gören büyük sufi Ebu’l-Hasan Harakânî’niye atfedilen bazı münacâtlar vardır. Bu çalışmada, Hacı Bayram-ı Velî’nin de atıfta bulunduğu ve Harakânî’ye ait olduğunu belirttiği bir münacâta yer verilecektir. Nebevî geleneğin bir devamı olarak bu münacâtın tahlili de yapılacaktır.

There is a close relationship between man's adventure and the history of the prophets. The Prophets were charged with delivering the revelation to the people and applying it to the world. Although the sharia of the prophets differ in some respects, they contain common elements such as tawhid, prophecy, justice. There are unchanging essential qualities of God's religion in different periods of mankind. Prophets also have common practices (sunnah). The Prophet Mohammad has stated and affirmed some of them. Mankind is helpless and error-prone. The prayer, the essence of the soul, is the refuge of the incurable and the poor, the refuge of the Lord, whose infinite might, and his faults for forgiveness. The münacât (invocation) are a broader type of prayer. Generally, the confessions of mistakes and sins that begin with the manifestation of Allah in various adjectives continue with the declaration of the widening of the mercy of Allah, and eventually end with prayer. The order changes sometimes. The prophets gave the best examples of the invocations, and they have also been favored by believers. The invocations (münacât) of the prophets were included in verses and hadiths. It is common practice/sunnah that all prophets practice in this direction. As a continuation of the tradition of the prophets, The Prophet Mohammad and those who followed him begged Allah. In hadith sources, especially in his night prayers, The Prophet Mohammad 's sincere emotions in his invocations (münacât) attract attention. There are invocations that he has recommended to believers. After the Prophet Mohammad, the tradition of invocations (munacât) continued; over time it has transformed into a literary genre. Invocations (munacât) have an important place in the Arabic, Persian and Turkish Islamic Literatures.