XVIII. yüzyıl mutasavvıf şairlerinden olan Suyolcu-zâde Nehrî Ahmed, Tekirdağlıdır. Tekirdağ Kâdiriyye Tekkesi mürşidi Suyolcu-zâde Şeyh Mehemmed (v. 1155/1742-43)’in oğludur. Mustafa ve Mahmûd isimlerinde iki kardeşi daha olduğu bilinen Nehrî Ahmed, babasının vefatından sonra tekkede post-nişîn olmuştur. Burada görevli bulunduğu zaman zarfında önemli hizmetlerde bulunan Nehrî, Hac ibadeti sonrası, memleketine döndükten kısa bir müddet sonra vefat etmiştir (v. 1182/1768-1769). Nehrî’den sonra Tekirdağ Kâdiriyye Tekkesi’ndeki irşâd vazîfesini oğlu Mehemmed Muslihuddîn üstlenmiştir. Seyyid Sırrı Ali’nin Tuhfe-i Rûmî adlı mesnevîsi, Tekirdağ’daki Kâdiriyye meşâyihi hakkında ayrıntılı bilgiler vermesi münâsebetiyle makâlemiz açısından büyük önem taşımaktadır. Bursalı Mehmed Tâhir, Nehrî’nin iki eseri olduğu bilgisini vermektedir. Bunlardan ilki, vahdet-i vücûda dair bir eserdir. Bu eser şu an itibarıyla elimizde bulunmamaktadır. İkinci eser ise makâlemize konu olan Dîvânçe’dir. Eserin tespit edebildiğimiz tek nüshası Vatikan Kütüphanesi, Türkçe Yazmalar, No: 235’te kayıtlıdır. Dijital nüshasına ulaştığımız Dîvânçe’de Türkçe, Arapça ve Farsça şiirler bulunmaktadır. Suyolcu-zâde Ahmed bu şiirlerde, Nehrî mahlasını kullanmıştır. Bu makâlede, Dîvânçe’de yer alan 45 Türkçe şiir transkribe edilmiş; şiirlerde yer alan âyet, hadîs ve Arapça ibârelerin anlam ve kaynakları dipnotlarda belirtilmiştir. Kâdiriyye tarîkatı şeyhi olan Nehrî’nin şiirlerinde, tarîkatın pîri Abdülkâdir-i Geylânî ve Rûmiyye kolunun kurucusu kabul edilen İsmail Rûmî’nin yanı sıra Niyâzî-i Mısrî ismi de dikkat çekmektedir. Mutasavvıf şairimiz, Mısrî’ye yazdığı nazîre ve tahmîslerin yanında, bir şiiri baştan sona Mısrî medhiyesine ayırmıştır.

Suyolcu-zâde Nehrî Ahmed, one of the sufi poets of 18th century is from the city of Tekirdağ. He is the son of Suyolcu-zâde Sheikh Mehemmed (d. 1155/1742-43) who is the mentor of Kâdiriyye Dergâh in Tekirdağ. Nehrî Ahmed who has two brothers named Mustafa and Mahmud becomes a “post-nişin”, the spiritual head of the sect, after the death of his father. Nehrî provided significant services while he was in this Dergâh and died after he turned back from the duty of Hajj (d. 1182/1768-1769). After the death, his son Mehemmed Muslihuddin takes the responsibility of the mission of mentoring in Kâdiriyye Dergâh in Tekirdağ. The masnawi namely Tuhfe-i Rûmî by Seyyid Sırrı Ali carries high importance for our paper in terms of giving detailed information about sheiks of Kâdiriyye Dergâh in Tekirdağ. Mehmed Tâhir from Bursa states that Nehrî has two works. First is about the belief of the unity of existence. This work is not found for now. The second is Dîvânçe which is the subject of this paper. Only one copy that we could determine of this work is registered at Vatikan Library, Turkish Manuscripts, No: 235. There are both Turkish, Arabic and Persian poems in Dîvânçe, of which we could reach to a digital copy. Suyolcu-zâde Ahmed used the pen name of Nehrî in these poems. In this paper, 45 Turkish poems from Dîvânçe are transcripted. Meanings and sources of ayats, hadiths and Arabic terms in the poems are given as footnotes. The names of Abdülkâdir-i Geylânî, the main founder of the sect and İsmail Rûmî, the founder of the branch od Rûmîyye besides Niyâzî-i Mısrî are also take attention in Nehrî’s poems. Besides nazire and tahmis to Mısrî, this sufi poet writes praise for Mısrî in his one entire poem.