Acil sağlık hizmetleri bütün dünyada olduğu gibi ülkemizde de sağlık hizmetlerinin en vazgeçilmez, en hızlı yapılması gereken hizmetleridir. Yapılan bir çok çalışmada kaza, akut hastalık veya kriz anlarında ilk beş dakika, ilk yarım saat ve ilk birkaç saat içinde müdahale hayat kurtarma veya sakat kalmama açısından çok önemlidir. Ülkemizde sağlık dönüşüm programı uygulaması çerçevesinde acil sağlık hizmetleri de yeniden yapılandırılmıştır. Bu yapılanma ile merkezde Sağlık Bakanlığı bünyesinde kurulmuş olan Acil Sağlık Hizmetleri Genel Müdürlüğü, illerde ise Sağlık Müdürlükleri bünyesinde acil sağlık hizmetleri yürütülmektedir. Yeni yapılanma acil sağlık hizmetlerinin alt yapısını güçlendirmekle beraber, etkinliğini, hızını artırmıştır. Bununla birlikte sistemin işlemesinde ve özellikle vakaya ulaşım, müdahale ve taşıma aşamalarında karşılaşılan sorunlar mevcuttur. Bu çalışma Trabzon ili özelinde mevcut sorunları tespit etmek ve yönetici ve uygulamacılara sorunların tespiti ve çözüm önerisi geliştirmede katkı yapmak üzere, yönetimin katılımıyla gerçekleştirilmiştir. Elde edilen bulgulara göre; 112 acil sağlık hizmetlerinin altyapı, vakaya hazırlık ve insan kaynakları imkanlarının ve örgütlenme yapısının sağlıkta dönüşüm programı dahilinde ciddi anlamda güçlendirildiği yapılan çalışmalardan anlaşılmaktadır. Bu nedenle bu konularda yüksek düzeyde sorun ifadesi fazla yoktur. Fakat dış faktörler bağlı olan vakaya ulaşım ve müdahale süreçlerinde ciddi sorunlar yaşanmaktadır. Bu durumun nedenleri başlıca iki başlıkta incelebilir. Birincisi; mevcut bina, yol ve diğer altyapı ve ekonomik imkanların toplumsal yapılanma ve gelişmeye getirdiği sınırlılıkların acil müdahale süreçlerine yansımasıdır ki, bu düşünceyi destekleyen, bina merdiven ve asansörlerinin, yolların yetersizliği sorunlarıdır. İkinci neden ise toplumsal eğitim, kültür ve mantalite sorunudur.

Objectives: The present study was conducted to determine issues experienced during provision of emergency health services before hospitalization of patients and to suggest solution for hospital administrations and practitioners for eliminating relevant bottlenecks. Methods: Whereas the study covered 459 health service personnel at the emergency service in Trabzon City, Turkey in 2016, a Likert-type survey method was harnessed as a data collection tool whose reliability and validity were tested. Collected study data were analyzed for their frequency and significance test. Results: Based on the obtained findings, it was determined that emergency health services have been strengthened in terms of infrastructure, preparedness for cases and human resources and organizational structure. However, substantial issues were observed with the accessing and intervention process to cases reported considered as external factors. Conclusion: These issues could mainly be classified under two groups: the first is reflection of limitations introduced by the established buildings, roads and other infrastructure and the influence of economic opportunities on social organization and development on emergency service intervention processes; and this contributes into our case with inadequate structural features of buildings, stairs, elevators, roads, gates. The second is the issue related with social education, culture and mentality. Reflections of the second group issues could be observed in false and malicious calls made to emergency service, violation of right of way assigned to ambulances, adverse attitudes of relatives of patients and verbal attack aiming at emergency service personnel.