Bu makalede, Mimar Sinan’ın öğrencilerinin ardından, uzunca bir süre büyük mimarlar yetiştirememiş Türk mimarlığının, 20. yüzyılın hemen başında yeni bir yüzyıla umutla giren Türk insanının, ulus kimliğini öne çıkaran tarihini, yapı geleneklerini temsil eden,‘milli üslûbunun’‘yeniden canlandırıldığı’ ‘ilk dönem’ anlatılmaktadır. Türk modernleşmesi sürecinde, erken 20. Yüzyıl Türk toplumunun entelektüel hafızasının bir yansıması olan milli, sosyal kurumların gelişiminde bir eşik görevi gören II. Meşrutiyetin özgürlükçü ortamında, ‘Türklük‘ vurgulu milli kimlik beraberin de, yeni siyasi, sosyal ve kültürel kurumlar ortaya çıkmıştır. Cumhuriyet'in kuruluş yıllarında da önemini koruyacak olan bu kurumlar, özellikle genç Cumhuriyet'in kurucularına yaptıkları ideolojik, lojistik destekle, yeni Türk devletinin de fikri temellerinin biçimlenmesin de önemli rol oynamışlardır. Özellikle Cumhuriyet’in kuruluşundan sonra, sanat ve tarih konularında Türklük ve Türklük aidiyetinin bağlantılarını inceleyen yeni çalışmalar ve bu çalışmaların dayandığı fikirler zamanla kazandıkları siyasal zeminle birlikte Türk toplumsal yapısı üzerinde milliyetçi bir aidiyet duygusunun ve ortak tarih bağı duyarlılığının toplumun bütün katlarına yerleşmesini sağlamıştır. Bu kapsamda, 1910 yılı civarında ilk örnekleri görülen ‘milli mimari’ anlayışı da, genç Cumhuriyet’in kurucularının verdiği destekle yaygınlaşmıştır. Bu dönemde toplumun tüm katlarını etkileyen sosyal ve kültürel inkılâpların yapılması, her alanda yeni kavram ve kurumların tesis edilmesine karşın, resmi mimari tercihin,‘o yıllarda’ reddedilen bir geçmişin, yani Osmanlı'nın Neo-Klasik biçimciliği olması, İnkâr edilmeye çalışılan tarihi bir mirasın biçimlerinin'resmi estetik' olması aslında anlaşılmaz gibi görülse de bu bir tezat değil, Türk modernleşmesi sürecinin doğal bir sonucudur. Cumhuriyet’in çağdaş uygarlık seviyesine ulaşma projesinin gerektirdiği devrimler 1923’ten itibaren beş yıl gibi kısa bir sürede gerçekleştirilmiştir. Özellikle bu süre içinde kamu otoritesinin, talepleriyle ‘şekil’ kazandırdığı mimarlığın bu süreçte,“yeni bir ulus inşa etme hizmetinde üstlendiği güçlü siyasi ve ideolojik yük, önemli ve büyük olmuştur”.

In this article, explains at the beginning of the 20th century, the Turkish people into a new century with hope, highlighting the history of the national identity, representing building traditions, which revived 'the national style' 're-animated' ‘first period', after the Mimar Sinan's students, a long period of great architects that don't raise in Turkish architecture,. Turkish modernization process, early 20th century Turkish society is a reflection of the intellectual memory of national, who is a threshold task in the development of social institutions II. Monarchy in the liberal media, a new political, social and cultural institutions have emerged with 'Turkishness’ highlighted along national identity. These institutions will remain important in the founding years of the Republic, especially their ideological founder of the young Republic, logistics support, are shaped by the basic idea of the new Turkish government also played an important role. Especially after the founding of the Republic, it has provided art and history in the Turkic and Turkic belonging to the connections of examining new studies and with political ground gained over time ideas based on these studies with the Turkish social structure of the a nationalist sense of belonging and common history, look at the sensitivity of the settlement to all layers of society. In this context, approach of ‘national architecture’, first examples seen around the year 1910, has become widespread with the support of the founders of the young republic. Social and cultural reforms made affecting all layers of society in this period, in spite of all areas in the establishment of new concepts and institutions, formal architectural preferences, 'in those years', a history of rejection, so that the Ottoman neo-classical formalism, the unbelievers be studied historical heritage of the forms of 'formal aesthetic' may seem to be actually incomprehensible, this is not a contradiction, it is natural result of the process of Turkish modernization. Republic of revolutions required to reach the level of contemporary civilization project was carried out in a short period of five years from 1923. Especially of public authorities during this time, the demand of 'features' of architecture gained in this process, "strong political and ideological load has undertaken to build a new international services has been an important and great."