Bu makalede, Türk-Suriye ilişkilerinin nasıl ortak tarihi ve kültürel bir geçmişten ortaya çıktığı ve iki taraf arasındaki ilişkilerin arka planından bahsedilmekle birlikte, Arap Baharı sonrası iki ülke arasında gerginlikleri derinleştiren yapısal ve siyasi sebepler incelenmiştir. 2000 yılında Suriye'de Bashar al-Assad'ın iktidara gelişi ve 2002 yılında Türkiye'de Adalet ve Kalkınma Partisi'nin yükselişi ile ikili ilişkiler yeni bir boyut kazanmıştır. Bunun ardından, Türkiye ve Suriye arasındaki ilişkileri geliştirmek için siyasi ve ekonomik işbirliği anlaşmaları yapılmıştır. Öte yandan, Suriye’de Arap Baharı’nın ortaya çıkması ve yayılmasıyla, Türkiye bölgede yaşanmakta olan krizle ve yeni gelişmelerle yüz yüze gelmiş ve iki ülke arasındaki gerginliğin azaltılmasındaki devamlılık mümkün olmamıştır. Türkiye başlangıçta Assad yönetimine, politik reformları gerçekleştirmesi için çağrıda bulunmuş ve Türkiye'nin de dâhil olduğu bölgesel ve uluslararası aktörler ülke içindeki krizin barışçıl bir çözümü için aracılık yapmaya çalışmıştır. Çeşitli toplantılar ve konferanslar sonrasında altı maddelik Annan Planı hazırlanmış ancak Suriye krizine somut çözüm üretilmesine yönelik tüm girişimler başarısız olmuştur. Bu çıkmaz karşısında yaşamış olduğu hayal kırıklığı ve kendi sınırının hemen yanı başında cereyan eden gelişmeler, Türkiye’nin kendisini daha yalnız hissettiği bir ortam yaratmış ve Suriye krizinin neden olabileceği olası siyasi, ekonomik, sosyal sorunları tekrar gözden geçirip daha geniş bir bakış açısı geliştirme gerekliliğini ortaya koymuştur. Tüm bu veriler ışığında, bu çalışma, bölgesel ve küresel aktörlerin, hem bölgesel hem de küresel etkileri olan Suriye krizine barışçıl ve etkin çözüm üretme konusuna yetersiz kalmış olmaları ve bu süreçte Türkiye ve Suriye arasındaki ilişkilerin boyutunun nasıl değişime uğradığı konularına odaklanmaktadır. Bununla birlikte çalışma, krizin doğasına yönelik farklı bakış açılarını tanımlayıcı ve analiz edici özellikler ortaya koymaktadır.

This article reveals how Turkish-Syrian relations have evolved from a common historical background, culture and civilization. Times of tension have occurred in this mutual relationship during which both sides have experienced conflict, enmity and heightened security concerns. Bashar al-Assad’s ascent to power in Syria in 2000 and the rise of the Justice and Development Party in 2002 in Turkey marked a new stage in bilateral relations. At that time, Turkey and Syria were engaged in political and economic cooperation to improve their relations. However, with the emergence and spread of the Arab Spring into Syria, the relaxation of tensions could not be perpetuated. The effects of the Arab Spring were felt in Syrian society by March 2011, when Syrians were exposed to the cruelty and increasing bloodshed of the Assad regime. Turkey initially called for political reforms from the Assad administration that did not occur. Regional and international actors, including Turkey, subsequently attempted to broker a peaceful resolution for the crisis. Several meetings and conferences were organized, and a six-point Annan Plan was prepared, but all attempts failed to produce concrete results. Turkish-Syrian relations continued to deteriorate. Bilateral relations entered a phase of disengagement during which several tension-escalating incidents occurred, such as the downing of military jets by both sides and bomb explosions on Turkish territory. This study focuses on the inability of both regional and international actors to produce a peaceful and effective resolution to the Syrian crisis, which has had regional and global effects. The study also describes and analyzes various perspectives regarding the nature of the crisis.