1990’ların başlarından itibaren siyaset teorisinde ve felsefesinde dikkat çekici bir canlanma gösteren vatandaşlık, en genel anlamda bireyin bir siyasal topluluğa mensup olması durumudur. Bu mensubiyet, bireye bir taraftan bazı sivil, sosyal ve siyasal haklar tanırken diğer taraftan da ona bazı sorumluluk ve yükümlülükler yüklemektedir. Siyaset teorisinde ideal olarak, vatandaşların sadece bir tek ulus-devlete mensup oldukları varsayılır. Öte taraftan ulus-devletin de kendi teritoryal sınırları içinde yaşayan herkesi kapsadığı kabul edilir. Bunun altında yatan temel varsayım, toplumda farklı norm ve değerlere sahip bireyler ve gruplar olmasına rağmen, temel kurallar üzerinde mutabakat sağlamaya yetecek derecede kültürel homojenliğin var olduğudur. Bu makale çalışmasının konusu olan Herman R. van Gunsteren, vatandaşlıkla ilgili anayasal düzenlemelerin devam ettiği bugünün dünyasında, farklılık yaratacak bir vatandaşlık tavrı ve ilkesi belirlemeyi amaçlamaktadır. Bu amaçla bir yandan vatandaşlığı teşvik eden şartları ortaya çıkarırken, diğer yandan da onu hayatta tutan vatandaşlık pratiğine odaklanmaktadır. Gunsteren, çalışmasının teorik kısmıyla ilgili olarak liberal, cumhuriyetçi, toplulukçu ve yeni-cumhuriyetçi olmak üzere dört vatandaşlık teorisi belirlemiştir. Ona göre bunlardan ilk üçü eski, sonuncusu ise yeni vatandaşlık modeli olup, eski teorilerin hayli yetersiz kaldığı, yeni siyasal toplumun vatandaşlık tipini tanımlama ihtiyacını karşılama amacı taşımaktadır. Gunsteren’ın sınıflandırmasında yer almayan klasik ve küresel vatandaşlık modelleri de makaleye eklenmiştir.
Exhibited a remarkable resurgence in political theory and political philosophy since the beginning of 1990’s, citizenship is the membership of i
By subscribing to E-Newsletter, you can get the latest news to your e-mail.
