Jean Berko (1958), Cazden (1968), ve Brown'un (173) İngilizce dil edinimi üzerine yapmış oldukları ilham verici çalışmaları, biçimbirimini dil edinimi araştırmalarının merkezi haline getirmiştir. Pica (1988, Morin’de, 2003), biçimbirim üzerine yapılacak çalışmaların ikinci dil edinimiyle ilgili dil edinim sıralaması, süreci ve girdisi gibi önemli konularda olanak sağlayabileceğini iddia etmiştir. Bu anlamda, bu çalışmanın temel amacı yabancı dil olarak İngilizce öğretimi bağlamlarında çekim ve türetime ait biçibirim ediniminin incelenmesidir. Biçimbirime ait kuralların test edilmesi için Jean Berko’nun (1958) meşhur “wug test”i İngilizce’yi yabancı dil olarak öğrenen 12 orta-düzey-öncesi öğrenciye uygulanmıştır. Katılımcılar, bir devlet üniversitesinin hazırlık bölümü okuyan öğrenciler arasından rastgele seçilmiştir. Çalışmada, katılımcılara tekil isimlerin düzenli ve düzensiz biçimlerde çoğula dönüştürülmesi, şimdiki zaman –yor ekinin (-ing)fiillere eklenmesi, fillerin düzenli ve düzensiz biçimlerde –di’li geçmiş zamana (-ed) dönüştürülmesi, isimlere sahiplik eki –nun, -nin, vb. (-‘s) eklenmesi, isimlerden isim ve sıfat türetilmesi gibi uydurma kelimelerin olduğu kartlar gösterilmiş ve katılımcıların gerekli türetimi yapmaları istenmiştir. Çalışma sonunda öğrenciler doğru türetimleri yapabiliyorlarsa, yabancı dil olarak İngilizce öğrenimlerinde de biçimbirim kurallarını içselleştirmiş olacaklardır ve bu kuralları dil kullanım sürecinde karşılaşacakları yeni durumlarda kullanmak üzere genelleştirmiş olacaklardır. Çalışma, bu anlamda, İngilizce’nin anadil olarak ediniminde biçimbirimlerin edinim süreciyle yabancı dil öğreniminde biçimbirim edinim süreci arasında bir benzerlik olup olmadığını incelemektedir. Anadil edinimi ve yabancı dil edinim süreçleri arasında yapılan karşılaştırmada, öğrenciler tarafından öncelikli olarak tercih edilen biçimbirim sistem ve yapılarının tespiti hedeflenmiştir. Bu bağlamda, ilgili çalışma dil edinim süreciyle yabancı dil öğrenim sürecindeki biçimbirim edinimi arasında anlamlı bir ilişki olmadığını ortaya koymuştur. Öte yandan, öğrencilerin tekil-çoğul, sahiplik ekleri, şimdiki zaman-geçmiş zaman ekleri ve isim-sıfat türetiminde belirli kurallarla daraltmaya giderek doğru formlara yakın cevaplar verdiği gözlemlenmiştir.

Introduction The inspiring works of Berko (1958), Cazden (1968), and Brown (1973) on the acquisition of English have made the inflectional morphology a central topic in language acquisition research. As defined in Saxton (2010) morphemes are the smallest unit of meaning in a language and these units can be smaller than a word, which means that every word comprises one or more morphemes. Pica (1988) further asserts that morpheme analysis can provide important insights into the sequences, processes, and input relevant to second language acquisition. It is, therefore, predicted that if the subjects can supply the correct plural ending –for instance, to a noun which is made up- they have internalized a working system of the plural allomorphs in English, and are able to generalize to new cases and select the right form. Grammatical morphemes can be classified as free morphemes which can function independently as words (his, a, the, etc.) and bound morphemes which appear as parts of words. Most of the bound morphemes in English are prefixes, suffixes or affixes (talking, talked, tables, etc.). Bound morphemes can also be distinguished as derivational and inflectional morphemes. Derivational morphemes are those which might change or modify grammatical category of a word when added. For example, adding -ful to beauty changes the word from a noun to an adjective beautiful. The form that results from the addition of a derivational morpheme is called a derived word or a derivative. On the other hand, inflectional morphemes are those which do not affect the meaning but they are added to another morph or group of morphs in order to change the function of the word indicating tense, case, number or other grammatical features. In this respect, the primary concern of this study is to discover the inflectional morphology knowledge in an EFL context. In this study we have a mix of bound morphemes as suffixes (progressive, past regular, past irregular, adjective, comparative/superlative forms, plural, possessive and third singular person) and some compounds (-man, -house, etc.). Reasoning In her study, Berko (1958) included 26 boys, 35 girls aged 5;6 to 7 as the experimental group from the Harvard Preschool in Cambridge and the Michael Driscoll School, in Brookline and 12 colleagues, all native speakers as control group. Adult answers to the inflectional items were considered correct answers, and it was therefore possible to rate the children's answers accordingly. There were 27 picture cards on which there were brightly colored, depicted objects, cartoon-like animals, and men per forming various actions to test for the child's use of morphological rules of different types and under varying phonological conditions. Berko (1958) concluded the findings of her study as the answers children gave were consistent and orderly answers, and they demonstrated that there can be no doubt that children in this age range operate with clearly delimited morphological rules. As she implies in her study, asking questions about real words might be tapping a process no more abstract than rote memory. It was clear that the nonsense words were new words to the learners, and that if they supplied the right morphological item they knew something more than the i