Türkiye'de modernleşme çabalarının tarihsel ve sosyolojik bir perspektifle ele alındığı bu makalede, Cumhuriyetin ilk yıllarından itibaren günümüze değin takip edilen modernleşme politikalarının temel özellikleri ve gerçekleş(tiril)me biçimleri, modernleşmenin yol açtığı sosyo-kültürel kırılmalar ile söz konusu modernleşme modelinin hangi teorik ve kavramsal kategoriye girdiği tartışılmaktadır. Cumhuriyet dönemi Türkiye modernleşmesi, tarihsel ve toplumsal koşulları gereği literatürde “Batı dışı” , “Geç” modernlik bağlamında değerlendirilmektedir. Bu modernleşme tarzı, Cumhuriyetin ilk yılları boyunca katı laik, ulusçu, iktidar merkezli, tepeden inmeci ve militarist bir modernleşme biçimindedir. 1950, 1980 sonrası ve 2000’li yıllarda gerçekleşen reform ve açılımlarla modernleşme politikalarında çoğullaşma, esneme ve çatallanmaların olduğu görülmektedir. Türkiye modernleşmesi, halen kurumsal bir forma girmemekle birlikte, son yıllarda yaşanan sosyal, ekonomik ve siyasal gelişmeler eşliğinde bir dönüşüm geçirmektedir. Bu bağlamda devlet merkezli, yukarıdan aşağı, tek tipçi modernleşme modeli zayıflamakta, nispeten doğal, çevrenin katılım sağladığı, çoğulcu modernliğe doğru güçlü bir yöneliş dikkat çekmektedir.
This article addresses the basic characteristics of modernization policies that have existed from the early years of the Republic period till now in Turkey and their realization forms as well as the resulting continuities, ruptures and bifurcations. The socio-cultural ruptures caused by modernization of Turkey and the theoretical and conceptual category in which this modernization model is involved are examined by historical periodization and sociological perspective in this study. Modernism originated historically in Western Europe means concept of universe consisting of various principles for i
By subscribing to E-Newsletter, you can get the latest news to your e-mail.
