Tarihsel süreç içerisinde Türkiye ile derin bir geçmişe ve sıkı bağlara sahip olan İran, Türkçenin yabancı dil olarak öğretiminin yapıldığı ülkelerden biridir. Bu ülkede Türklerin ve Türkçenin tarihi eski olmak ile birlikte Türkiye Türkçesinin öğretimi yeni bir durumdur. İranlılar, Türkçe ve Farsça arasındaki yakınlık, ortak kültürel miras, Türkiye’ye ve Türkçeye duydukları ilgi ve sevgi nedeniyle Türkçeyi yabancı dil olarak öğrenirken hızlı bir ilerleme göstermektedirler. Özellikle konuşma ve dinleme gibi beceri alanlarında başarılı olmakla birlikte yabancı dil öğretiminde temel bir etkinlik alanı olan yazma becerisi söz konusu olduğunda çeşitli sorunlarla karşılaşmaktadırlar. Yazma, temel dil becerilerinin son basamağını oluşturmaktadır. Bu becerinin gelişmesi ya da geliştirilmesi çeşitli sebepler ile sona bırakılmaktadır. Bunun başlıca nedeni konuşmada yetkinlik ve dinlediğini anlamanın yabancı dil bilmenin göstergesi olarak anlaşılmasındandır. Ancak bir dili çok iyi konuşmak ya da her dinlediğini anlamak bir dili bilmek için yeterli değildir. Kişinin kendisini yabancı bir dilde yazılı olarak ifade etmesi de gereklidir. Yazmanın yabancı dil öğretimindeki bu önemine karşın İranlı öğrencilerin kendilerini yazılı olarak ifade etmede karşılaştıkları sorunlar yazmayı önemsememeleri, sınıf içerisinde yazma etkinliklerine ayrılan sürenin yetersizliği ve bu etkinliklerin ev ödevi olarak geçiştirilmesi, alfabe farklılığı, İranlıların kendilerine duydukları aşırı güvenden kaynaklandığı söylenebilir. Oysaki yabancı dilde etkili bir yazılı anlatım için yüksek motivasyon ve sıkı çalışma gereklidir. Bu araştırma yabancı dil olarak Türkçe öğrenen İranlıların yazılı anlatımlarında yaptıkları yanlışların nedenlerini belirlemek ve çözüm önerileri getirmek amacıyla 2012-2103 Bahar dönemi Tahran Yunus Emre Türk Kültür Merkezi B2 düzeyindeki 71 öğrencinin yazılı anlatımlarının Keshavarz’in (2011) yanlış analizi tasnifine göre değerlendirilmesinden oluşmaktadır. Araştırma sonuçları yabancı dil olarak Türkçe öğrenen İranlıların Türkçe yazılı anlatımlarında yazım, noktalama ve ses bilimsel, sözcük-anlamsal, biçim-söz dizimsel ve süreç temelli yanlışlar yaptığı belirlenmiştir.

Iran, which is engaged and has a rich history with Turkey in the historical process, is one of the countries where Turkish is taught as a foreign language. In this country, while the history of the Turks and Turkish is ancient, the education of Turkish is a new situation. The mutual friendship and neighbourhood relations between Iran and Turkey enabled Turkish to become popular in this country. Because of the similarity between Turkish and Persian, the common cultural heritage, the interest and affinity they feel towards Turkey and Turkish, Iranians have been making a rapid progress while they have been learning Turkish as a foreign language. In spite of being successful especially in the fields of speaking and listening, they are faced with many problems when it comes to writing skill which is the basic area of activity in foreign language education. Writing is the last of basic language skills. The development of this skill should be put off for another time. The main reason for this is that the competence in speaking and comprehension in listening are understood as the indicators of foreign language knowledge. However, to speak a language and understand what you listen to are not enough to know a language. It is also required that a person can express himself/herself in writing in a foreign language. Despite the importance of writing in foreign language education, it can be said that the problems, which Iranian students are faced with while expressing themselves in writing, result from their ignorance of writing, lack of time in the in-class writing activities and also their ignorance of these activities by assigning them homework, the alphabet differences and the over-confidence that Iranians feel towards themselves. Nevertheless, high motivation and hard work is necessary for an effective writing in a foreign language. This study consists of the evaluation of the written expressions of 71 students, at B2 level in Tehran Yunus Emre Turkish Cultural Centre in 2012-2013 Spring Semester, according to Keshavarz’s (2011) mistake analysis with the aim of determining the mistakes which Iranians learning Turkish as a foreign language do in their written expressions and finding solutions to these mistakes. Research results concluded that Iranians who learn Turkish as a foreign language make spelling, punctuation, phonological, lexical, syntactic and process-based mistakes in their Turkish written expressions.