Osmanlı devleti, özellikle III. Selim döneminden itibaren batının tekniğini, bilimini alarak yenilenme çabalarına girmiştir. Devlet eliyle yürütülen söz konusu iyileştirme ve yenilenme çalışmaları, kısa süreliğine bir takım sorunları örtse de uzun vadede toplumsal arayışların önünü alamamıştır. Bu arayışlar, Tanzimat ortamını hazırlayan bir birikim meydana getirmiştir. Tanzimat Fermanının 3 Kasım 1839’da ilanı ile resmi olarak batıya yöneliş iradesi ortaya konmuştur. Bu yöneliş; toplumun bütün katmanlarında, zaman içinde, etkisini değişim arzusu ve bu arzuya karşı koyma şeklinde göstermeye başlamıştır. Sosyolojik tecrübeler değişimin bir anda olamayacağını ortaya koymaktadır. Mevcut olan ve uzun süre yerleşmiş, kanıksanmış olan ile yeni kurulacak olan karşı karşıya gelince uzun süre devam edecek “eski”, “yeni” tartışması, mücadelesi kaçınılmaz olmuştur. Bu mücadelelerin en keskini edebî alanda görülmüştür. Namık Kemal’den Ahmet Hamdi Tanpınar’a kadar Türk edebiyatının önde gelen düşünürleri, fikirlerini uzun zaman içerisinde karşı karşıya getirmişlerdir. Bu çalışmada kültürel eksen değişikliği çerçevesinde Türk edebiyat ve kültür dünyasında ortaya çıkan düşünce ve eylem boyutlu tartışmalar, tenkitçi bir bakış açısıyla incelenmeye çalışıldı. Doğu ve Batı medeniyetlerinin kesişme noktasında bulunan Türk kültürü ve edebiyatı “eski” ve “yeni” tartışmaları sonucunda kendine özgü olanı ortaya koyacaktır. Bu bağlamda “eski” ve “yeni”nin çatışmasının gerekli olup olmadığı ve eleştirmenin bu tartışmalar içerisinde nerede durması gerektiği sorunu makalenin tümünde görülmeye çalışıldı

The Ottoman government, specifically with the reign of Selim III, initiated a period of restoration and modernization in many fields through the use of the science and technology in the West. Though this efforts seemed to heal some problems in short term, they weren’t able to terminate the currents of social aspirations, which led to the doorstep of Tanzimat, the reformation programme. With its announcement in 1839, the Ottoman s declared its irreversible will on its direction toward the West. This tendency on the whole social classes was reflected either as a will to change or a resistance against the same will. Sociological experience proves the change cannot occur right now from today. When the past with its worn-out habits faces the new or the present, they are bound to go into a conflict, which is mostly experienced in literary areas. From Namık Kemal to Ahmet Hamdi Tanpınar, pioneering names of Turkish literature, they went into ongoing clashes with their arguments on the new and old. This study aims to review criticize those arguments on Turkish culture and literature held both in thought and action within the afore-mentioned relocation of axis. These arguments would certainly create its own particular end. Another issue addressed in the article was whether the conflict around the old and the new was something needed or not and what position a critic is to hold about the subject matter.