Hayatın değişmez gerçeği olan ölüm, tüm dünya edebiyatlarının olduğu gibi klâsik edebiyatımızın da değişmez temlerinden birini oluşturmuştur. Klâsik edebiyatımızda ölüm dendiğinde akla ilk mersiyeler gelmekle birlikte, başta dinî-tasavvufî yönü ağırlıkta olan nasihat-nâme türündeki eserler olmak üzere mesnevilerin büyük çoğunluğunda da ölüm üzerinde durulduğu ve temin ayrıntılı bir şekilde ele alındığı görülür. Bu eserlerin hemen hepsinde ölüme bakış, “Her nefis ölümü tadacaktır” ilâhî kuralı çerçevesindedir. Yine bu eserlerin bir kısmında ölüm temine müstakil bölüm ve fasıllar ayrılmış iken bir kısmında ise temin, farklı bölüm başlıkları içinde ya da neredeyse eserin tamamına yayılmış bir şekilde ele alındığı görülmektedir. Bu çalışmada öncelikle ölüme dair kısaca bilgi verilmiş, ardından her iki eserde ölüm teminin ele alındığı bölüm ve fasıllar üzerinde ayrıntılı bir şekilde durulmuştur. Yine her iki eserde ölüm temiyle ilgili tüm kullanım ve unsurlar tespit edilmeye, makalenin kapsamı ve hacmi de dikkate alınmak suretiyle, örnek beyitler sadece numaralarıyla verilmeye çalışılmıştır.
Death, the inevitable fact of life, has ever made one of those unchanging themes of our classical literature as has been in the literatures of the whole world. Although the notion of death in our classical literature first reminds one marsiyyas (elegies), one could witness that death is elaborated on chiefly in literary works like nasihat-namahs, which mostly deal with religious-mystical issues, including the majority of mathnawis. In almost all of these works death is interpreted within the frame of the
By subscribing to E-Newsletter, you can get the latest news to your e-mail.
