Sağır topluluğu bir engelli grubu olarak tanımlanmamakta aksine kültürel bir topluluk olarak toplumda yer almaktadır. Sağır kültürü kavramından yola çıkılan bu çalışmada Sağır topluluklarının bir kültürel grup olarak değerlendirilmesi yordamıyla Türkiye’de işitme engellilik ve Sağırlık kavramlarının irdelenmesi ve Sağır kültürünün bazı bileşenlerinin kesitsel olarak görünür kılınması amaçlanmaktadır. Sağır topluluğunun kendilerine ait kültürel yapıları içerisinde hangi bileşenlerin yer aldığı incelenmiştir. Bu kapsamda engelliliğe dair yaklaşımların Sağır kültürünü nasıl ele aldığı sorgulanmış ve daha önceki çalışmalar tarafından ortaya koyulan bulgular yeniden sorgulanmıştır. Bu çalışmanın amacı ilerleyen Sağır kültürü eksenli çalışmalara ve Türkiye’de yaşayan Sağır topluluğunun kültürel kimliklerinin görünürlüğüne katkıda bulunmaktır. Çalışma nitel araştırma modellerinden fenomenolojik araştırma deseni metoduyla yapılmıştır. Sağır kültürü içinde yer alan Sağır bireyler, işaret dili tercümanları ve işaret dili eğitimi almış olan öğrenciler olmak üzere toplamda 40 katılımcı ile derinlemesine görüşmeler yapılmış, elde edilen veriler nitel veri analizi programı MAXQDA 12.V ortamında incelenmiş ve tematik analizler yapılmıştır. Bulgular incelendikten sonra öne çıkan Sağır kültürünün bileşenleri vurgulanmıştır.Araştırmadan elde edilen veriler Sağırlar topluluğunun kendilerini bir kültürel topluluk olarak tanımladığını, Sağırlar topluluğunu bir araya getiren unsurların büyük ölçüde ortak dil, sosyal faaliyetler, sivil dayanışma ve örgütlenme olduğu, ortak sorunların başında gelen iletişim sorununun işaret dili eğitimleri ile aktarıldığı, işaret dili eğitimlerinin yaygınlaşmasında Sağırlar topluluğunun tüm unsurlarının etkili olduğunu göstermiştir.

The deaf community is not defined as a disability group, on the contrary, it is included in the society as a cultural community. Based on the concept of Deaf culture, in this study, it is aimed to examine the concepts of hearing impairment and Deafness in Turkey, and to contribute to the information on the components of Deaf culture, by evaluating Deaf communities as a cultural group. It has been examined which components are included in the cultural structures of the deaf community. In this context, how the approaches to disability address Deaf culture was examined and the findings revealed by previous studies were questioned again. The aim of this study is to contribute to the progress of Deaf culture-oriented studies and to the visibility of the cultural identities of the Deaf community living in Turkey. The study was conducted with the phenomenological research design method, one of the qualitative research models. In-depth interviews were conducted with a total of 40 participants, including deaf individuals, sign language interpreters and students who had learned sign language training. The data were analyzed in the MAXQDA 12.V thematically. The findings are described and the components of deaf culture are explained. The data obtained from the research shows that the deaf community defines itself as a cultural community, and the elements that bring the deaf community together largely involve a common language, social activities, civil solidarity and organization. In addition to these findings, the study reveals that the communication problem, which is one of the leading common problems, is conveyed through sign language education, and that all of the components of the deaf culture are effective in making sign language education prevalent. With this study, it is expected that social consciousness and awareness will be located differently from the context of disability and will make an original contribution to the literature of deaf studies.