Osmanlı mimarisinin mihenk taşları olarak görülen üç abideyi kendi yaşamının safhaları şeklinde nakleden Mimar Sinan’ın süsleme anlayışı üzerine pencere alınlık düzenlemeleri bu araştırmaya konu edilmiştir. Mimar Sinan’ın inşa ettiği eserde belli bir alanda kullandığı süsleme, yapım tekniği ve malzeme çeşitliliği üzerine gözlemler yapılmıştır. Bu gözlemler pencere alınlıklarında süsleme çözümlemeleri, süsleme programlarının oluşumları ve köken bilgileri üzerine yoğunlaştırılmıştır. Şehzade Camii’nde ablaq tekniği ile ortaya çıkan uygulamalar, Süleymaniye Camii’nde geleneksel çini uygulamaları olarak karşımıza çıkmaktadır. Selimiye Camii’nde ise gerek geleneksel çini kullanımı gerek ablaq kullanımının bütünleştirildiği görülmektedir. Osmanlı mimarisini besleyen Anadolu Selçuklu ve II. Beylikler dönemi eserleri konu çerçevesinde incelenmiştir. Bunun yanı sıra Mimar Sinan’ın sanat üretimindeki etkenler de araştırılmıştır. Erken Osmanlı döneminde kullanımı belirlenen pencere alınlıklarının klasik dönemde gelişimi ile Mimar Sinan’ın bu uygulama alanına kattığı yenilikler incelenmiştir. Osmanlı mimarisinin prestij yapısı konumunda olan camilerde süslemenin diğer eserlere oranla daha yoğun olduğu ve süsleme kompozisyonları ile süsleme programları ön plana çıkmaktadır. Bu öncüller, çağdaşlar ve Mimar Sinan’ın eserleri içerisinde, üç yapıya odaklanılarak değerlendirme yapılmıştır. Mimar Sinan’ın eserlerinde yapının mimari öğelerini aşmayan süsleme, gelişkin görünüm ve malzeme-teknik yanında yapının tamamlayıcı bir unsurudur. Pencere alınlıklarına uygulanan süsleme kompozisyonları, belirlenen çerçeveler içerisinde bir şiirin yerleştirilmiş farklı mısraları gibidir. Yapının bütünselliği açısından tamamlayıcı bir öğedir.

Window pediment arrangements on Sinan's decoration concept, which transfers three monuments, which are considered to be the cornerstones of Ottoman architecture, as phases of his own life. In the work built by Sinan, observations were made on the decoration, construction technique and material variety used in a certain area. These observations are focused on decoration analysis on window pediments, the formation of decoration programs and origin information. The practices that emerged with the ablaq technique in the Sehzade Mosque appear as traditional tile applications in the Suleymaniye Mosque. In Selimiye Mosque, it is seen that both the use of traditional tiles and the use of ablaq are integrated. Anatolian Seljuks and II. The works of Principalities period were examined within the framework of the subject. In addition, the factors in Sinan's art production were also investigated. The development of window pediments which were determined to be used in the early Ottoman period and the innovations that Sinan added to this application area were examined. In mosques, which is the prestige structure of Ottoman architecture, decoration is more intense compared to other works, and decoration compositions and decoration programs come to the fore. Among these pioneers, contemporaries and the works of Sinan, evaluation was made by focusing on three structures. The ornament, which does not exceed the architectural elements of the building in the works of Sinan, is a complementary element of the building besides its advanced appearance and material-technique. Ornament compositions applied to window pediments are like different verses of a poem placed within the specified frames. It is a complementary element in terms of the integrity of the structure.