Klasik sanat geleneğiyle ayrışma edebiyatın medeniyet dairesindeki dönüşümü ile birlikte düşünülebilir. Tanzimat ile başlayan modernleşme süreci, Türk şiirinin retorik geleneğinden kopuşun ve çağdaş verilerle yeni bir kültür hayatına bağlanışın adımlarıdır. Metinlerde doğrudan ifadesini gördüğümüz batılı düşünüş ve kavramların baskın şekilde edebiyatı belirlemesi, maddeci ve pozitivist düzlemde seküler söylem üretmeye imkân verir. Fakat Batı merkezli kanona bağlanış yaşayan cumhuriyet aydınlarının dışa dönük sanat kaygısı, dönemin bazı aydınlarını tersi bir istikamete yöneltir. Bu ayrışma dışa dönük seküler bir sanat kaidesinin karşısına içe dönük, mistik bir duyuş sağlama gayreti ile alakalıdır. Aynı şekilde sezgici bir kavrayışa sahip olan bu şairlerin de bilinçaltı münasebetiyle dış dünyaya yaklaşması soyut şiirin önemli yapı taşını oluşturur. Bu bağlamda eserlerinin içeriği söz konusu olduğunda döneminin çağdaş verileriyle ayrışan bir diğer şairi Asaf Hâlet Çelebi’dir. Şairin bu yönlü bir yapı kurma eğilimi, dönemiyle bağlam ve uzlaşım noktasında yaşadığı sorunlarla ilişkilendirilebilir. Sözgelimi Asaf Hâlet Çelebi’nin bilinçaltı münasebetiyle bulunduğu noktadan farklı zaman ve evrelerle temas içinde bulunması, modern düşünce noktasında geometrik zaman algısını tersyüz eder. Uzam ve zamanın yadsınması ile başlayan bu ilk hareket, poetik açıdan şairin kendine dönük bir zaman kurma ve ontolojik sorgulamalarına alan açmaktadır. Şairin bu kendine dönük bilinci maddeci şiir formundan sıyrılarak mistik hareket noktalarını da açık hale getirmektedir.

Decomposition with the classical art tradition can be considered with the transformation of literature in the civilization circle. The modernization process that started with Tanzimat is the steps of breaking with the rhetorical tradition of Turkish poetry and connecting to a new cultural life with contemporary data. Western thoughts and concepts, which we see directly in the texts, determine the dominant literature in literature, and allow for secular discourse on the materialistic and positivist plane. However, the extroverted art anxiety of the republican intellectuals living in the Western-centered canon diverts some intellectuals of the period in the opposite direction. This separation is related to the effort to provide an introverted, mystical sense across an outwardly secular art base. Similarly, these poets, who have an intuitive understanding, approaching the outside world on the subconscious basis, constitute the important building block of abstract poetry. In this context, Asaf Hâlet Çelebi is another poet who distinguishes with the contemporary data of his period when it comes to the content of his works. The tendency of the poet to establish this directional structure can be associated with the problems he faced at the point of context and reconciliation with his era. For instance, Asaf Hâlet Çelebi's being in contact with different times and phases from the point where he is located due to his subconscious, reverses the perception of geometric time at the point of modern thought. This first movement, which started with the negation of space and time, opens up space for the poet's self-directed time-making and ontological inquiries. This self-consciousness of the poet stands out from the materialistic poetry form, making the mystic movement points open. Another part of this separation, which became more evident in the second phase of the modernization phase, is in a dilemma that can be explained by the concept of "inner quest", which is indifferent to modern life dynamics. The fact that modern life and presentations cause a context problem in these intellectuals have left these poets indifferent to the data of modern life.