Bu çalışma, Türkiye’de büyük ölçüde dinî kurumların otoritesi altında yürütülen ve hızla genişleyen manevî danışmanlık alanını toplumsal cinsiyet odaklı bir perspektiften incelemektedir. Bu analizin temel motivasyonu hem manevî danışmanlık eğitiminde hem de uygulama süreçlerinde toplumsal cinsiyete dayalı değerlendirmelerin belirgin biçimde eksik olması ve Türkçe literatürde bu kesişimi ele alan çalışmaların son derece sınırlı kalmasıdır. Çalışma, toplumsal cinsiyeti merkeze alarak eleştirel bir tartışma başlatmayı, alanda sistematik biçimde göz ardı edilen bir boyuta dikkat çekmeyi ve daha eşitlikçi uygulamalar için bağlamsal öneriler sunmayı amaçlamaktadır. Bu çerçevede manevî danışmanlık; mevcut toplumsal cinsiyet önyargıları, kadınlara ve erkeklere kültürel olarak atfedilen roller ve bu rollerin danışman–danışan etkileşimlerini, mesleki hiyerarşileri ve danışmanlık süreci boyunca yaşanan deneyimsel farklılıkları nasıl şekillendirdiği üzerinden değerlendirilmiştir. Bulgular, kadınların sıklıkla “zayıf”, duygusal veya kırılgan; erkeklerin ise “güçlü”, akılcı ve otoriter olarak kodlandığını göstermektedir. Bu ikili yapı, kadınları manevî rehberliğe daha fazla ihtiyaç duyan kişiler olarak konumlandırmakta ve onların danışan ya da eğitim sürecindeki katılımcılar olarak aşırı temsil edilmesine yol açmaktadır. Buna karşılık erkekler çoğunlukla danışman, eğitici veya kurumsal otorite rollerini üstlenmekte; bu dinamik ise kadınların hiyerarşik baskıya ve olası manipülasyonlara karşı daha kırılgan hâle gelmesine neden olmaktadır.

This study examines the rapidly expanding field of spiritual counseling in Turkey—carried out largely under the authority of religious institutions—from a gender-focused perspective. The primary motivation for this analysis stems from the notable absence of gender-based evaluations in both the training processes and the practical implementation of spiritual counseling, as well as the limited number of academic works in the Turkish literature that address this intersection. By foregrounding gender, the study seeks to initiate a critical discussion, draw attention to a systematically overlooked dimension of the field, and offer contextually grounded recommendations for more equitable practices. Within this framework, spiritual counseling is evaluated in relation to prevailing gender biases, the culturally informed roles assigned to women and men, and the ways these roles shape counselor–counselee interactions, professional hierarchies, and experiential differences throughout the counseling process. The findings demonstrate that women are frequently coded as “weak,” emotional, or vulnerable, whereas men are classified as “strong,” rational, and authoritative. This dichotomous construction not only frames women as being more in need of spiritual guidance but also leads to their overrepresentation as counselees or trainees. In contrast, men predominantly occupy the roles of counselors, educators, or institutional authorities, a dynamic that increases women’s susceptibility to hierarchical pressure and potential manipulation within these settings.