Özet: Bu çalışma, İslam siyaset düşüncesinin temel yapı taşları olan adalet, emanet ve liyakat ilkelerinin modern dış politika analizine nasıl uyarlanabileceğini ele alan normatif-analitik bir model geliştirmektedir. Kur'an ve sahih hadislerden beslenen bu üç ilke, binlerce yıllık entelektüel birikimin çağdaş uluslararası ilişkiler disiplinine sistematik aktarımını temsil etmektedir. Çalışmanın temel iddiası, devlet davranışının yalnızca güç ve çıkar hesaplarıyla değil, ahlâkî tutarlılık ve normatif meşruiyet temelinde de değerlendirilmesi gerektiğidir. Adalet ilkesi, dış politika kararlarının hakkaniyet, denge ve orantılılık ölçütlerine göre şekillenmesini gerektirmektedir. Emanet ilkesi, diplomatik taahhütlere sadakati, kurumsal güvenilirliği ve hesap verebilirliği zorunlu kılmaktadır. Liyakat ilkesi ise dış politika kadrolarının bilgi, deneyim ve ahlâkî yetkinlik bakımından uygun kişilerden oluşmasını dayatmaktadır. Araştırma yöntemi olarak nitel, doküman incelemesine dayalı, yönlendirilmiş içerik çözümlemesi benimsenmiştir. Bulgular, İslâmî normatif ilkelere uygun hareket eden devletlerin uluslararası arenada ahlâkî itibar kazandığını, yumuşak güç kapasitelerinin arttığını ve uzun vadeli stratejik başarı elde ettiğini göstermektedir. Tartışma bölümü, normatif ile ampirik arasındaki geleneksel ayrımın aşılabileceğini ve İslâmî ilkelerin hem olması gerekeni tanımladığını hem de olanı açıkladığını ortaya koymaktadır. Çalışma, uluslararası ilişkiler literatürüne özgün katkılar sunmaktadır. Birincisi, İslam medeniyetinin siyasal bilgeliğini çağdaş sosyal bilime kazandırmaktadır. İkincisi, normatif değerlendirmelerin dış politika analizinde nasıl kullanılabileceğine dair yeni bir yöntem önermektedir. Üçüncüsü, evrensel ahlâkî ilkelerin farklı kültürel bağlamlarda nasıl yorumlanabileceğini göstermektedir. Sonuç olarak, adalet-emanet-liyakat üçlüsü, dış politikanın ahlâkî temellerini yeniden inşa etme imkânı sunmakta ve uluslararası sistemde daha adil, güvenilir ve sürdürülebilir ilişkilerin kurulmasına katkı sağlayabilmektedir. Bu model, küresel düzende yalnızca gücün değil, ahlâkın da belirleyici olabileceğini göstermekte ve çağdaş uluslararası ilişkilerin ahlâkî krizine İslam medeniyetinin tarihsel birikiminden beslenen özgün bir cevap sunmaktadır.

Abstract: This study develops a normative-analytical model that examines how the foundational principles of justice, trust, and merit in Islamic political thought can be adapted to modern foreign policy analysis. These three principles, derived from the Quran and authentic Hadiths, represent the systematic transfer of millennia-old intellectual accumulation into the contemporary discipline of international relations. The fundamental argument of the study is that state behavior should be evaluated not solely based on power and interest calculations but also on the basis of moral consistency and normative legitimacy. The principle of justice necessitates that foreign policy decisions be shaped according to criteria of equity, balance, and proportionality. The principle of trust mandates adherence to diplomatic commitments, institutional credibility, and accountability. The principle of merit requires that foreign policy cadres consist of individuals with appropriate knowledge, experience, and moral competence. The research employs a qualitative, document-based, directed content analysis method. Findings demonstrate that states acting in accordance with Islamic normative principles gain moral prestige in the international arena, increase their soft power capacity, and achieve long-term strategic success. The discussion section reveals that the traditional dichotomy between normative and empirical dimensions can be transcended, and Islamic principles both define what ought to be and explain what is. The study makes distinctive contributions to international relations literature. First, it integrates the political wisdom of Islamic civilization into contemporary social science. Second, it proposes a novel methodology for how normative assessments can be utilized in foreign policy analysis. Third, it demonstrates how universal moral principles can be interpreted within different cultural contexts. In conclusion, the justice-trust-merit triad offers the possibility of reconstructing the moral foundations of foreign policy and can contribute to establishing more just, reliable, and sustainable relations in the international system. This model demonstrates that not only power but also morality can be determinant in the global order, presenting an original response to the moral crisis of contemporary international relations, drawing from the historical accumulation of Islamic civilization.