Bu çalışma, Karl Barth’ın vahiy anlayışını özellikle antropolojik sınırlar açısından değerlendirmektedir. Barth, modern ve liberal teolojik yaklaşımları eleştirerek, insan aklı, deneyimi veya ahlaki sezgi gibi unsurların Tanrı bilgisinin temel kaynakları olarak öne çıkarılmasına karşı çıkar. Bunun yerine teolojiyi, Tanrı’nın kendi kendini açığa vurması üzerine temellendirir. Barth’a göre insan, sonlu bir varlık olarak Tanrı’yı kendi başına kavrayamaz; Tanrı bilgisi yalnızca Tanrı’nın kendini açığa vurması aracılığıyla mümkündür. Bu bağlamda, İsa Mesih vahyin belirleyici öznesi ve aracısı olarak merkezi bir rol oynar; Barth’ın teolojisinde Mesih merkezli yaklaşım epistemolojik olarak vazgeçilmezdir. Makale, Barth’ın diyalektik metodunu ve Tanrı-insan ilişkisine dair temel kavrayışlarını ele alarak, insan ile aşkın Tanrı arasındaki paradoksal gerilimi ortaya koymaktadır. Barth, insanın Tanrı bilgisini kendi çabasıyla elde edemeyeceğini vurgularken, insan deneyimini tamamen dışlamaz; iman aracılığıyla insan, Tanrı’nın lütfuna dayalı vahyi kavrayabilir. Çalışmada ayrıca Barth’ın natüralist, rasyonalist ve modernist teoloji eleştirileri incelenmektedir. Bununla beraber Barth’ın kriz teolojisi, insanın sonluluğunu teolojik düşüncenin merkezine yerleştirmesi ve vahyin ilişkisel niteliğini vurgulaması değerlendirilmiştir. Bu çalışma, Barth’ın düşüncesini hem modernite eleştirisi hem de klasik Hristiyan teolojisinin yenilenmesi bağlamında ele alarak, insan bilgisinin Tanrı karşısındaki sınırlarını ortaya koymayı amaçlamaktadır. Araştırma Barth’ın teolojisinin çağdaş teolojik tartışmalara katkısını, insan kavrayışının sınırları ile Mesih merkezli vahiy anlayışının önemini vurgulayarak, vahyin insani sınırları ne ölçüde aşabildiğini tartışarak, modern teolojik düşünceye yeni bir bakış sunmayı amaçlamaktadır. Barth’ın teolojisi vahyin kaynağını insanda değil Tanrı’nın özgür eyleminde temellendirerek, modern teolojide aşkınlık ve içkinlik arasındaki gerilimi yeniden yorumlar. Nitekim Barth’a göre insan, Tanrı’nın eylemiyle anlam kazanan bir varlıktır; dolayısıyla vahyin antropolojik sınırları, Tanrı’nın insanla kurduğu ilişkinin derinliğini göstermekten ibarettir. Bu açıdan Barth’ın teolojisi, çağdaş din felsefesi açısından hem Tanrı’nın aşkınlığını hem de insanın bu aşkınlığa yönelişini bir arada düşünmenin imkânını sunar.

This study examines Karl Barth’s understanding of revelation, particularly from an anthropological perspective. Criticizing modern and liberal theological approaches, Barth opposes the emphasis on elements such as human reason, experience, or moral intuition as the primary sources of knowledge of God. Instead, he grounds theology in God’s self-revelation. According to Barth, humans, as finite beings, cannot comprehend God on their own; knowledge of God is possible only through God’s self-revelation. In this context, Jesus Christ plays a central role as the determining subject and agent of revelation; a Christ-centered approach is epistemologically indispensable in Barth's theology. This article examines Barth’s dialectical method and fundamental insights into the God-human relationship, revealing the paradoxical tension between humanity and the transcendent God. While Barth emphasizes that humans cannot attain knowledge of God through their own efforts, he does not entirely exclude human experience; through faith, humans can grasp God’s grace-based revelation. This study will also examine Barth's critiques of naturalist, rationalist, and modernist theology, examining whether these approaches consider the importance of initiative in knowledge of God. Furthermore, Barth’s theology of crisis, his placing of human finitude at the center of theological thought, and his emphasis on the relational nature of revelation are evaluated. This study examines Barth's thought within the context of both the critique of modernity and the renewal of classical Christian theology, aiming to reveal the limits of human knowledge vis-à-vis God. The research aims to offer a fresh perspective on modern theological thought by examining the contribution of Barth’s theology to contemporary theological debates, emphasizing the limits of human understanding and the importance of a Christ-centered understanding of revelation, and discussing the extent to which revelation transcends human boundaries. Barth's theology, by grounding the source of revelation not in humanity but in the free action of God, reinterprets the tension between transcendence and immanence in modern theology. For Barth, humanity is a being whose meaning is derived from God’s action; therefore, the anthropological limits of revelation merely reveal the depth of God’s relationship with humanity. In this respect, Barth's theology offers the possibility of considering both God’s transcendence and humanity’s orientation toward this transcendence within the context of contemporary philosophy of religion.