Kur’ân, dil ve şiirde üstün meziyetlere sahip olup belâgat ve fesâhat yönleri ile temayüz eden ve bunun iftihar vesilesi sayıldığı bir toplumda ne kadar çaba harcansa da kendisinin bir benzerinin getirilemeyeceği şeklinde bir meydan okuma (tehaddî) ile nâzil olmuştur. Bu meydan okuma Hz. Peygamber’e (s.a.v.) verilen ve kıyamete kadar devam edecek bir mucize olup aynı zamanda nübüvvetinin ispatı olarak kabul edilmiştir Ali er-Rummânî (öl. 384/994) ve onu takip eden belâgatçılar belâgatı en yüksek, en düşük ve orta olmak üzere üç dereceye ayırmıştır. Bu taksimata göre belâgatın en yüksek seviyesi i‘câz derecesi olup bu makam sadece Kur’ân’a mahsustur İ‘câz Kur’ân hakkında kullanıldığında “Kur’ân’ın, sahip bulunduğu edebî üstünlük ve muhteva zenginliği sebebiyle benzerinin meydana getirilememesi özelliği” demektir Kur’ân’ın i‘câzına dair meseleler i‘câzu’l-Kur’ân adı altında hicrî ikinci asırdan itibaren İslâm âlimlerinin gündemine girmeye başlamış ve belâgat ilmine dair çalışmalara ivme kazandırmıştır.Ebû Bekr el-Bâkıllânî (öl. 403/1013), Abdulkāhir el-Cürcânî (öl. 471/1078-79) ve Fahreddin er-Râzî (öl. 602/1012) gibi âlimlerin belâgata dair eserler telif etmelerinde temel hareket noktası Kur’ân’ın i‘câzını ortaya koymak, anlamak, hissetmek ve bu i‘câzın nereden kaynaklandığını tespit etmeye çalışmaktır. Tüm bunların yanında tarihsel süreçte çeşitli milletlerin müslüman olmasıyla birlikte Kur’ân’ın farklı dillere aktarılması kaçınılmaz bir ihtiyaç olarak ortaya çıkmış ve Kur’ân çeşitli dillere tercüme edilmiştir. Çeviri “Bir kaynak dilde üretilmiş metin ve iletiyi yapı, anlam ve işlev düzleminde eşdeğerlik sağlamaya çalışarak başka bir dile (erek dile) aktarma işlemi; bu işlem sonucu ortaya çıkan ürün.” şeklinde tarif edilmiştir. Tarifte geçen “eşdeğerlik sağlamaya çalışarak” ifadesi, kaynak metindeki bütün ögelerin hedef dile tamamen aktarılamayacağına ve aynen ifade edilemeyeceğine işaret etmektedir. Herhangi bir edebî çeviri metninde durum böyle iken belâgat ve fesâhat yönü ile mu‘ciz kabul edilen Kur’ân’ın, başka bir dile lafzan veya anlam kaybı olmadan tercümesini iddia etmek hem müfessirler hem de dil bilimciler tarafından mümkün görülmemiştir. Bu bağlamda ülkemizde başta Elmalılı Muhammed Hamdi Yazır (öl. 1878-1942) olmak üzere pek çok meâl yazarının telif ettikleri Kur’ân çevirileri için tercüme kelimesini kullanmaktan çekinerek “bir şeyi eksiltmek” anlamına gelen “meâl” kavramını kullandıkları görülmektedir. Çeviride önemli olan bir diğer unsur kaynak dildeki metin kendine özgü bir uzmanlık gerektiriyorsa mütercimler bu bilgiye de sahip olmalarıdır. Bu doğrultuda Kur’ân meâli yazmak isteyen bir kimsenin belâgat ilminden ve kurallarından habersiz kalması düşünülemez. Cumhuriyet döneminden günümüze kadar ülkemizde çok sayıda meâl yazılmıştır. Söz konusu meâller çeşitli yönlerden eleştirilmiştir. Bu eleştiriler arasından belâgat kurallarının meâllerde ne şekilde yer bulduğuna dair yapılan çalışma sayısı oldukça az görünmektedir. Bu çalışmada belâgat ilminin önemli bir bölümü olan meânî kurallarının ne ölçüde Kur’ân meâllerine yansıtıldığı ele alınmıştır. Zira Arap dilinin incelikleri ve sırları belâgat ilmi sayesinde bilinmektedir. Kur’ân’ın i‘câzı da belâgat ile anlaşılmaktadır. Çalışmada ele alınan kurallar ve bu kurallara verilen örnekler mümkün mertebe önceki çalışmalarda incelenen âyetlerden farklı seçilmiştir. Çalışmada belâgat kitaplarının meânî bölümlerindeki kuralların Kur’ân meâllerine ne ölçüde yansıtıldığı mukayeseli veri analizi yöntemiyle ele alınmıştır. Karşılaştırmalar sonucunda belâgat unsurlarını Türkçeye en doğru haliyle yansıtmayı başarabilen meâller tespit edilmiştir. Meânî kurallarının herhangi bir meâl tarafından yansıtılamadığını tespit ettiğimizde ise tarafımızca yeni çeviri örnekleri sunulmuştur. Bulgulara göre belâgî anlamı yansıtma noktasında dipnot parantez gibi tekniklerde bir bütünlük bulunmadığı tespit edilmiştir. Ayrıca uygun bulunan tercümelerin meâller arasında âyetten âyete değişiklik gösterdiği fark edilmiş, dolayısıyla baştan sona bir meal kitabının tercih edilemeyeceği sonucuna ulaşılmıştır.

The Qur’ān was revealed with a challenge (taḥaddī) that no one could ever have done better, no matter how much effort was put into it, and that it was a source of pride for a society that had superior qualities in language and poetry, and was distinguished by its eloquence and fluency. This challenge was a miracle given to the Prophet (pbuh) that would continue until the Day of Judgment and was also accepted as proof of his prophethood. Ali al-Rummānī (d. 384/994) and the rhetoricians who followed him divided eloquence into three categories: the highest, the lowest and the middle. According to this division, whether the highest level of eloquence is the degree of miraculousness or not, this rank is only specific to the Qur’ān. I‘cāz means the dispersion about the Qur’ān, “the feature of the Qur’ān that the next one does not occur due to its literary superiority and richness of content”. The issues about the miraculousness of the Qur’ān have been under the name of miraculousness of the Qur’ān since the second century of the Hijra, and this has continuously accelerated the science of eloquence. The basic starting point for scholars such as Abu Bakr al-Bāḳillanī (d. 403/1013), Abdulḳāhir al-Jurjānī (d. 471/1078-79) and Fakhr al-Dīn al-Rāzī (d. 602/1012) in compiling dairy products for eloquence is the Qur’ān’s to reveal its miraculousness is to try to determine where it is told, felt and where this miraculousness originates from. In addition to all these, with the conversion of various nations to Islam in the financial process, the translation of the Qur’ān into different languages ​​has emerged as an inevitable need and the Qur’ān has been translated into various languages. Translation has been defined as “the process of transferring a text and message produced in a source language to another language (target language) in terms of its structure, meaning and functional range and usability in the same direction; the product that emerges as a result of this process.” The statement “equivalence continues” in the definition indicates that not all elements in the source text can be completely transferred to the target language and expressed exactly as they are. While this is the case in any literary translation text, it has not been deemed possible by both commentators and linguists to claim that the Quran, which is considered miraculous in terms of eloquence and fluency, can be translated into another language without any loss of wording or meaning. In this context, it is seen that many translation writers, especially Elmalılı Muhammed Hamdi Yazır (d. 1878-1942), hesitate to use the word translation for the translations of the Qur’ān for which they have copyrights, and use the “meâl” method, which means "reducing something". What is important in translation is that if there is a unique part in the text from another source, translators should have these effects. In this context, it is unthinkable for someone who wants to write a translation of the Qur’ān to be unaware of the science of rhetoric and its rules. A large number of translations produced from the Republican period to the present have been stated. The translations in question have been criticized from various aspects. Among these points, the number of studies conducted on how the places where there is a loss of rhetoric are found are seen to be quite few. It has been discussed to what extent the meaning, which is an important part of this successful science of rhetoric, is reflected in the translations of the Qur’ān. Because the subtleties and secrets of the Arabic language are known thanks to the science of rhetoric. The miraculousness of the Qur’ān is also understood through eloquence. The rules and examples given for these rules were selected as different as possible from the previously separated verses. In the study, the extent to which the rules for the protection of the meaning of the books of eloquence were reflected in the Qur’ānic translations was taken with the comparative data analysis method. As a result of the comparisons, translations that managed to reflect the most accurate signs to Turkish, whose eloquence they were not sure of, were determined. When we determined that it could not be reflected by any translation that was not meaningful, we presented new translation examples. According to the findings, it was determined that there was an integrity in techniques such as footnotes and parentheses expressing the eloquent meaning. In addition, it was noticed that the translations of the translations found suitable varied from verse to verse, so it was concluded that a cookbook could not be preferred.