Afîfüddîn Tilimsânî, Hicrî 7. yüzyılın önde gelen tasavvuf ehli ve şairlerinden biri olup, İbnü’l-Arabî’nin düşüncelerini takip eden ve vahdet-i vücut anlayışını benimseyen önemli bir mutasavvıftır. Hem tasavvufî hem de edebî alanlarda derin birikimi olan Tilimsânî, yaşamı boyunca ilahi aşk ve manevi yolculuk konularında dikkat çekici eserler kaleme almıştır. Tasavvufî şiirlerini topladığı Divânı, bu alandaki derinliğini ve anlayışını en iyi yansıtan eserlerden biridir. Onun Lâkin Küllü’l-Kevnü Yeşûkuhu adlı şiiri, tasavvufî edebiyatın en çarpıcı ve derinlikli örneklerinden biri olarak kabul edilmektedir. Şair, ilahi aşkın evrenselliğini doğa unsurlarıyla harmanlayarak, manevi bir yolculuğun estetik ve felsefî anlatısını sunmuştur. İlahi sevgiliye duyulan özlem, fedakârlık ve teslimiyet gibi tasavvufun temel kavramları, şiirde hem tematik hem de sembolik bir derinlikle işlenmiştir. Tilimsânî, tasavvufun soyut kavramlarını şiirsel bir üslupla somutlaştırarak, ilahi aşkın derinliğini ve evrenselliğini eserlerinde ustalıkla yansıtmıştır. Şiir, yalnızca insanın Hakk’a olan özlemini değil, evrendeki her varlığın Allah’a duyduğu sevgiyi ve teslimiyeti ifade ederek tasavvufî edebiyatın estetik ve düşünsel zenginliğini gözler önüne sermektedir. Ayrıca, bu eser, tasavvufî şiirin yalnızca bireysel bir deneyimden ibaret olmadığını, aynı zamanda kozmik bir aşk anlayışını da içerdiğini göstermektedir. Bu çalışma, Tilimsânî’nin ilahi aşkı dile getiriş tarzını ve tasavvufî düşüncenin şiirle nasıl buluştuğunu analiz ederek, hem edebî hem de manevi boyutlarıyla bu eşsiz eseri değerlendirmeyi amaçlamaktadır. Onun şiirlerinde, varlık ve aşk arasındaki derin ilişki, insanın hakikate ulaşma çabası ve tasavvufî düşüncenin şiirsel yansımaları, mistik edebiyat açısından dikkate değer bir perspektif sunmaktadır.

Afîf al-Dîn at-Tilimsânî was one of the leading Sufi figures and poets of the 7th century Hijri, following the ideas of Ibn al-‘Arabî and embracing the concept of wahdat al-wujûd (the unity of being). With profound knowledge in both Sufi and literary fields, al-Tilimsânî composed remarkable works throughout his life, focusing on divine love and the spiritual journey. His Dîwân, in which he compiled his mystical poetry, stands as one of the best reflections of his depth and understanding in this domain. His poem Lâkin Kullu’l-Kevnu Yeşûkuhu is regarded as one of the most striking and profound examples of Sufi literature. In this poem, the poet intertwines the universality of divine love with elements of nature, presenting an aesthetic and philosophical narrative of the spiritual journey. Fundamental Sufi concepts such as longing for the divine beloved, sacrifice, and submission are intricately woven into the poem, both thematically and symbolically. Al-Tilimsânî masterfully concretizes abstract Sufi concepts through a poetic style, reflecting the depth and universality of divine love in his works. This poem not only expresses the human yearning for the Truth (al-Haqq) but also illustrates the love and submission of all beings in the universe toward God, revealing the aesthetic and intellectual richness of Sufi literature. Furthermore, this work demonstrates that Sufi poetry is not merely an individual experience but also encompasses a cosmic notion of love. This study aims to analyze al-Tilimsânî’s approach to expressing divine love and how Sufi thought converges with poetry, evaluating this unique work in both its literary and spiritual dimensions. His poetry offers a remarkable perspective on mystical literature by exploring the deep connection between existence and love, humanity’s quest for truth, and the poetic reflections of Sufi thought.