Endonezya, özellikle Jakarta gibi büyük şehirlerde önemli bir sokak çocuğu sorunu ile karşı karşıyadır. Bu çocuklar genellikle eğitim, sağlık ve barınma gibi temel haklardan mahrum kalmakta ve risk altında yaşamaktadır. Müdahale programları, çocukları sokak yaşamından uzaklaştırarak barınma ve eğitim imkanları sunmayı hedeflemektedir. Bu süreçte, din eğitimi, çocukların manevi ve maddi gelişiminde önemli bir rol oynamaktadır. Jakarta’da, sokak çocuklarına yönelik din eğitimi faaliyetleri yürüten çeşitli resmi ve sivil toplum kuruluşları bulunmaktadır. Resmi kurumlar, sosyal evler ve merkezler aracılığıyla yapılandırılmış programlar sunarken, sivil toplum kuruluşları ise daha esnek ve topluluk odaklı yaklaşımlar benimseyerek çocukların bireysel ihtiyaçlarına yönelik eğitimler düzenlemektedir. Din eğitimi programları; Kur’an, tevhit, hadis, peygamber kıssaları ve ahlâk gibi temel derslerden oluşmaktadır. Ayrıca, manevi rehberlik, ibadet uygulamaları ve zikir gibi ders dışı etkinlikler de bu programların bir parçasıdır. Ancak, bu programlar sınırlı kaynaklar, sürdürülebilirlik sorunları ve toplumsal damgalama gibi zorluklarla karşılaşmaktadır. Din eğitimi, sokak çocuklarının ahlaki değerlerini geliştirmekte, sosyal entegrasyonlarını desteklemekte ve onları bağımsız bir yaşama hazırlamaktadır. Bu nedenle, din eğitiminin daha kapsamlı sosyal destek sistemlerine entegre edilmesi, çocukların geleceği için hayati önem taşımaktadır.  Bu çalışmada, Cakarta’daki sokak çocuklarına yönelik din eğitimi programlarını yürüten kuruluşların faaliyetleri ve bu süreçte kullandıkları etkinlikler, uyguladıkları yöntemler ele alınmaktadır. Araştırmanın temel amacı, Endonezya’da sokak çocuklarına yönelik din eğitimi faaliyetlerinin kapsamını, içeriğini ve kullanılan pedagojik yaklaşımları ortaya koymaktır. Bu süreçte, verilerinin toplanmasında literatür tarama yöntemi, analizinde ise betimsel içerik analizi uygulanmıştır.

Indonesia faces a significant issue with street children, particularly in major cities like Jakarta. These children are often deprived of basic rights such as education, health, and shelter, living in conditions of risk and vulnerability. Intervention programs aim to remove these children from street life by providing shelter and educational opportunities. In this process, religious education plays a crucial role in supporting the spiritual and material development of street children. In Jakarta, various official and non-governmental organizations carry out religious education activities for street children. While official institutions offer structured programs through social homes and centers, non-governmental organizations adopt more flexible and community-oriented approaches, organizing education tailored to the individual needs of the children. Religious education programs include fundamental subjects such as the Qur'an, tawhid, hadith, prophetic stories, and ethics. Additionally, extracurricular activities such as spiritual counseling, worship practices, and dhikr are integral parts of these programs. However, these initiatives face challenges such as limited resources, sustainability issues, and societal stigmatization. Religious education contributes to the moral development of street children, supports their social integration, and prepares them for independent living. Therefore, integrating religious education into broader social support systems is vital for the future of these children. This study examines the activities of organizations conducting religious education programs for street children in Jakarta, focusing on the activities and methods they employ during this process. The primary aim of the research is to reveal the scope, content, and pedagogical approaches used in religious education activities for street children in Indonesia. The study employs a literature review for data collection and descriptive content analysis for data analysis.