Hz. İbrahim, ilahi mesajın tebliği ve putperestliğin çürütülmesi açısından son derece önemli bir yere sahiptir. Enbiyâ Suresi 63. ayette Hz. İbrahim'in putlara ibadet edenlere verdiği cevap, hakikat ve mecâz arasındaki ilişkiyi sorgulamamıza imkân tanıyan derin bir anlam taşır. Bu çalışma Enbiya Suresi 63. ayette yer alan Hz. İbrahim’in kendisine sorulan soru üzerine verdiği cevap bağlamında hakikat ve mecâz konusunu ele alır. Konu ile ilgili Hz. İbrahim’in bu sözünü yalan olarak vasfeden hadis önemlidir. Fakat çalışma bir hadis çalışması kapsamına girmemektedir. Çalışmanın sorusu, Hz. İbrahim’in Enbiyâ Suresi 63. ayette yer alan sözün bir söz sanatı olup olmadığıdır. Çalışma alanyazın taraması, değerlendirme ve karşılaştırma yöntemine dayanmaktadır. Mecâz ve hakikat konusu ile Kur’an’da mecâzın varlığı konusuna giriş kısmında değinilmiştir. Ayet ile ilgili dil bilgisi ve sure bağlamında değerlendirme yapılmıştır. Tefsirler, hadis şerhleri ve Arap dili ile ilgili eserler incelenmiştir. Çalışma sırasında daha çok belagat terimlerinin sınırlarının çizilmediği dönemdeki eserler incelenmeye çalışılmıştır. Bazı klasik kaynaklarda Enbiyâ Suresi 63. ayette Hz. İbrahim’in putperestlerin sorusuna verdiği cevabın yalan olduğunu kabul eden görüşler mevcut olduğu gibi yalan olmadığını belirten görüşler de mevcuttur. Bu cevap ile ilgili yalan olmadığını belirten görüşlerin mecâz bağlamında değerlendirilmesi mümkündür.  Ayet metni ve sure bağlamı, Hz. İbrahim'in putların acizliğini ve işe yaramazlığını vurgulamak için mecaz kullandığını göstermektedir. Enbiya Suresi 63. ayette Hz. İbrahim'in putperestlere verdiği cevap, hakikat ve mecaz arasındaki ilişkinin ustaca bir örneğidir. Bu cevabı hakiki anlamda yalan olarak nitelendirmek yerine, mecaz bağlamında değerlendirmek, ayetin derin anlamını kavramamızı ve Hz. İbrahim'in mesajını daha iyi anlamamızı sağlar. Çalışmanın ayırt edici özellikleri konuya dil perspektifinden bakması ve ayetin konunun merkezine alındığı bir yöntem ile değerlendirilmesidir.

Prophet Abraham has an extremely important place in terms of conveying the divine message and refuting idolatry. In Surat al-Anbiya, ayat 63, Prophet Abraham's response to those who worship idols carries a deep meaning that allows us to question the relationship between reality and metaphor. This study deals with the issue of truth and metaphor in the context of the Prophet Abraham's answer to the question asked to him in Surat al-Anbiya, ayat 63. The hadith on the subject, which characterises this statement of Abraham as a lie, is important. However, the study does not fall within the scope of a hadith study. The question of the study is whether Abraham's statement in Surat al-Anbiya ayat 63 is a figure of speech. The study is based on literature review, evaluation and comparison method. The subject of metaphor and truth and the existence of metaphor in the Qur'an are mentioned in the introduction. The ayat is evaluated in the context of grammar and surah. Commentaries, hadith commentaries and works on Arabic language were analysed. During the study, the books of the period when the boundaries of rhetorical terms were not defined were tried to be analysed. In some classical sources, there are views that accept that the answer given by Abraham to the pagans' question in Surat al-Anbiya ayat 63 is a lie, as well as views that state that it is not a lie. It is possible to evaluate the views stating that this answer is not a lie in the context of metaphor.  The text of the ayat and the context of the surah show that Abraham used metaphor to emphasise the impotence and uselessness of idols. In Surat al-Anbiya, ayat 63, Abraham's response to the idolaters is a masterly example of the relationship between truth and metaphor. Instead of characterising this answer as a lie in the literal sense, evaluating it in the context of metaphor allows us to grasp the deeper meaning of the ayat and to better understand the message of Abraham. The distinctive features of the study are that it looks at the subject from the perspective of language and evaluates the ayat with a method that puts the ayat at the centre of the subject.