Klasik ilmi tefsir metodu, bilimsel ilerlemelerle Kur’ân metni arasında bir bağ kurarak Kur’ân’ın zaman ve mekanla sınırlı olmayan çağlar üstü ilahi bir kitap olduğunu ispatlamaya çalışan bir anlayıştır. Zaman içinde bu anlayışı bir adım daha ileri götüren bu metod taraftarları Kur’ân’ın geçmişte var olmuş ve gelecekte keşfedilecek olan tüm ilimleri kapsadığını ileri sürerek Kur’ân’ı bütün ilimlerin kaynağı olarak saymıştır. Kur’ân’a bu şekilde bir rol verilmesi ve içeriğinin dini olmaktan çıkartılıp bilimsel bir hale getirilmesi birçok İslam entelektüelinin tepkisini çekmiştir. Bu tepkiyi doğrudan olmasa da dolaylı olarak, ilmi tefsire konu olan ayetler hakkında yaptığı yorumlarla, gösterenlerden birisi de İbn Âşûr’dur. Aslında onun ilmi tefsir anlayışı klasik tefsir geleneğini modern bilimsel perspektiflerle harmanlayan bir niteliğe sahiptir. Bu yaklaşım, hem tarihsel bağlamda Kur’ân’ın anlaşılmasına katkıda bulunur hem de dönemin bilimsel gelişmeleri ile etkileşim içinde yeni yorumlar sunar. Bununla birlikte o, klasik ilmi tefsir taraftarlarının aksine, ilmi tefsire konu olan ayetleri ve kevnî mucizeleri dilsel ve tarihsel bağlamları içinde değerlendirmeyi tercih ettiği için, nüzul döneminin ilmi seviyesine uygun olmayan ve ayet metinlerinin lügavî ve tarihsel bağlamına ters düşen aşırı bilimsel yorumlardan sakınmaya ve daha çok ayetin öz manasına sadık kalmaya çalışmıştır. İşte bu çerçevede bu çalışmanın amacı İbn Aşûr’un ilmi tefsir yönteminin, Kur’ân’ın bilimle olan bağlantısını nasıl şekillendirdiğini, klasik ilmi tefsir anlayışından hangi yönlerden ayrıldığını ve onun ilmi bakış açısının ilmi tefsir alanına nasıl katkı sağladığını analiz etmektir.

The classical method of scientific exegesis seeks to establish a connection between scientific advancements and the Qur'anic text, aiming to demonstrate that the Qur’an is a divine book beyond the confines of time and space. Proponents of this approach have taken it a step further, arguing that the Qur’an encompasses all past and future sciences, positioning it as the source of all knowledge. However, attributing such a role to the Qur'an, and transforming its content from a religious text into a scientific one, has drawn criticism from many Islamic intellectuals. One of those who, albeit indirectly, expressed this criticism through his interpretations of verses subject to scientific exegesis is Ibn Âshûr. His approach harmonizes the classical exegesis tradition with modern scientific perspectives. This method contributes both to the historical understanding of the Qur'an and offers new interpretations in interaction with the scientific developments of his time. However, unlike classical proponents of scientific exegesis, Ibn Âshûr prefers to interpret verses and cosmic miracles within their linguistic and historical contexts, avoiding extreme scientific interpretations that do not align with the linguistic or historical context of the verses. This study aims to analyze how Ibn Âshûr's method shapes the relationship between the Qur’an and science, where it diverges from classical scientific exegesis, and how his approach contributes to the field. Moreover, this paper is unique in that it includes Ibn Âshûr’s work, Al-Tahrîr wa'l-Tanwîr, in the realm of scientific exegesis, presenting him as a figure who integrates the Qur’an with modern sciences.