Türkiye’de örgün kapsamda gerçekleştirilen din eğitimi tartışmalarında lehte ve aleyhte ortaya konulan çeşitli görüşler bulunmaktadır. Din eğitiminin aleyhinde beyan edilen bu görüşlerden birine göre ülkemizdeki okullarda din dersi yer almamalıdır. Söz konusu görüşe gerekçe olarak bu dersin laiklik ilkesine aykırı olduğu ifade edilmekte, konuyla ilgili Fransa’daki din dersi uygulamaları örnek gösterilmektedir. Ancak Fransa’nın din eğitimine dair kapsamlı bir inceleme yapıldığında bu ülkedeki uygulamaların Türkiye için bir model olamayacağı anlaşılmaktadır. Zira bu ülkenin tarihsel tecrübesi, din-devlet ilişkilerinde yer aldığı pozisyon, eğitim sistemi ve nihayetinde din eğitimine yaklaşımı ülkemizden oldukça farklı bir zemine yaslanmaktadır. Bu araştırmada da söz konusu duruma dair literatür taraması yöntemine dayanan bir değerlendirme gerçekleştirilmiştir. Bu amaçla Fransa’nın genel yapısı, din-devlet ilişkileri, eğitim ve din eğitimi sistemi analiz edilmiştir. Araştırma sonucunda Fransa’nın laiklik anlayışı ve din eğitimi uygulamalarının Türkiye için bir model olamayacağı sonucuna varılmıştır. Bu sonuçta, her iki ülkenin laiklik ve din-devlet ilişkilerinin farklı tarihsel tecrübelere dayandığı argümanı öne çıkmıştır. Dolayısıyla Fransa’da devlet okullarında din dersi olmamasından hareketle, ülkemiz için konuyla ilgili gerçekleştirilen çıkarımların gerçeklikten uzak olduğu ortaya çıkmıştır. Ayrıca ülkemizdeki okullarda yer alan din derslerinin, ülkemiz eğitim sisteminde var olan imam-hatip ve yüksek din eğitimi kurumlarının Türkiye’nin din eğitimi tecrübesinin doğal bir sonucu olduğu tezi bu sonuç çerçevesinde güç kazanmıştır.

There are various opinions put forward in favor and against the religious education debates held in the formal context in Turkey. According to one of these views expressed against religious education, religion lessons should not be included in schools in our country. As a justification for the said opinion, it is stated that this course is against the principle of secularism, and the practice of religion courses in France is cited as an example. However, when a comprehensive examination of the religious education of France is made, it is understood that the practices in this country cannot be a model for Turkey. Because the historical experience of this country, its position in religion-state relations, its education system and ultimately its approach to religious education rest on a very different ground from our country. In this study, an evaluation based on the literature review method was carried out on the situation in question. For this purpose, the general structure of France, religion-state relations, education and religious education system were analyzed. As a result of the research, it was concluded that France's understanding of secularism and religious education practices cannot be a model for Turkey. In this result, the argument that the secularism and religion-state relations of both countries are based on different historical experiences has come to the fore. Therefore, based on the fact that there is no religion course in public schools in France, it has been revealed that the inferences made for our country are far from reality. In addition, the thesis that religion lessons in schools in our country, imam-hatip and higher religious education institutions in our country's education system are a natural result of Turkey's religious education experience gained strength within the framework of this result.