Hadis kitâbeti konusunda yazı karşıtı tutum ve söylemlerin zikredildiği rivâyetler kendi dönemindeki kitâbet algısını ve yazıyla ilgili alışkanlıkları ortaya koymaktadır. Ayrıca bu rivâyetler hadislerin bilgi değeri konusunda eleştiriler sunan yaklaşımlar için de önemli bir referans olmuştur. Konuyla ilgili yapılan çalışmalar genellikle Hz. Peygamber ve sahabe dönemindeki rivâyetleri ele alıp incelerken, tabiûn dönemi rivâyetler yeteri kadar incelenmemiştir. Tedvin öncesi dönemde, önemli ilmi faaliyetlerde bulunan isimlerin hadislerin yazıya geçirilmesi ile ilgili menfi tutum ve söylemlere sahip olması izah edilmesi gereken bir durumdur. Resmi tedvin faaliyeti öncesinde tabiûndan 14 ismin kitâbet aleyhinde rivâyeti vardır. Ancak bu isimlerden on üçünün kitâbet lehinde de rivâyetleri bulunmaktadır. Bu durum hem hadis kitabetinin karşısında olmak hem de hadis yazmak şeklinde bir görünüm arz etmektedir. Birbirine muhalif yönde gelişen bu tutumu anlamlandırabilmek kitâbet karşıtı duruşun nedenlerini tahlil etmekle mümkün olacaktır. Tabiûndan bazı isimlerin hadislerin yazılması aleyhinde bir duruş sergilediği görülse de konuyla ilgili rivâyetlerin büyük kısmında hoş karşılanmayan husus hadislerin yazılarak kayıt altına alınması değildir.  Kitabet karşıtı rivayetler çoğu zaman direkt hadislerin kayıt altına alınmasından değil, kayıt altına alma yönteminin, şartlarının, zamanlamasının doğuracağı sıkıntılardan kaynaklanmaktadır. Hadis musanniflerinin kitâbet aleyhindeki rivâyetleri herhangi bir ayrıştırmaya tabi tutmadan, hadis kitâbeti aleyhindeki başlıklar altında toplaması, kitâbet aleyhindeki tutumu olduğundan daha belirgin hale getirmiştir.   

The narratives, in which anti-writing attitudes and rhetoric were mentioned about hadith scripture, reveal the perception of the scripture in its period and the habits related to writing. Besides, these narratives have been an important reference for approaches that offer criticisms about the information value of hadiths. While the studies on the subject usually examined the narratives of the Prophet and the Companion period, the narrations in the Tabiun period have not been adequately examined. It is important to note that the names who engaged in scientific activity in the pre-Tedvin period had absolution attitudes and discourses regarding the writing of hadiths. In the pre-Tedvin period, there are reports of 14 names from the Tabiun against the scriptures. However, thirteen of these names also have narrations in favor of scriptures. This situation shows both to be against the hadith inscriptions and to write hadiths. It is possible to make sense of this attitude, which developed in opposition to each other, by analyzing the reasons for the anti-scripture stance. Although some of the Tabiuns members took a stance against writing the hadiths, the issue that was not welcomed in most of the narrations on the subject was that the hadiths were not written down and recorded. The unwelcome situation in the narrations is mostly not due to the direct recording of the hadiths, but to the problems of the recording method, conditions and timing. The fact that the hadith writers gathered the narrations against the scriptures under the headings against the scriptures, without making any distinction, made the attitude against the scriptures more pronounced than it was.