İlk kez Kristeva’yla birlikte postmodern eleştiri alanında anılmaya başlayan metinlerarasılık terimi, postmodern edebiyatın kullandığı anlatım biçimlerinden üstkurmacanın bir türevidir. Bir yeniden yazma işlemi olan metinlerarasılık, bir yazarın başka metinlerden parçaları kendi metnine ekleyerek, iki ya da daha fazla metin arasında ilişki kurma biçimidir. Edebiyat tarihinin başından beri, her yazar kendinden önce yazılmış metinlerden etkilenmiştir.  Ancak bu olgunun “metinlerarası” adıyla yazınsal eleştiri alanında yerini alması 1960’lardan sonradır. İlkin çeşitli dergi ve gazetelerde şiirleri ve yazılarıyla görünen Murathan Mungan’ın ilk kitabı, 1980 yılında yayımlanan Mahmut ile Yezida’dır. Yazar daha çok şiirleri, hikâyeleri, oyunları ve romanlarıyla tanınsa da film senaryoları ve şarkı sözleri de yazar. On bir hikâye kitabı olan yazar,  Metinlerarası ilişki biçimlerini öykülerinde sıkça kullanır.  Dokuz Anahtarlı Kırk Oda (2017), “Binbir Gece masallarım” olarak tanımladığı Kırk Oda öykü dizininin son kitabıdır. Kırk Oda, Üç Aynalı Kırk Oda, Yedi Kapılı Kırk Oda kitapları ile benzer yapıda yazdığı Dokuz Anahtarlı Kırk Oda’da da diğer kitaplarında olduğu gibi geleneksel malzemeden faydalanarak modern öyküler kaleme almıştır. Özellikle masallara göndermelerle dolu olan bu öykülerde Doğu ve Batı kaynaklı metinler dönüşüme uğratılarak yeni bir metin meydana getirilmiştir. Bu çalışmada öncelikle metinlerarası kuram açıklanacaktır. Ardından metinlerarası ilişki biçimlerinin tanımlanmasıyla beraber, Dokuz Anahtarlı Kırk Oda’da yer alan metinlerarası göndergeler tespit edilecektir. Yapılan analiz sonucunda metinlerarsılığın Mungan’ın Dokuz Anahtarlı Kırk Oda isimli eserinde yer alan öykülerde hangi amaçla ve nasıl kullanıldığı, ne gibi işlevlere sahip olduğu, metnin arka planının kavramada etkili olup olmadığı uygulamaya dökülerek, metinlerarasılık kuramı bağlamında tartışılacaktır.

The term intertextuality, which started to get mentioned for the first time in the field of postmodern criticism with Kristeva, is a derivative of metafiction, one of the expressions used by postmodern literature. Intertextuality, which is a rewriting process, is a way of an author to establish a relationship between two or more texts by adding pieces from other texts to his own text. Since the beginning of history of literature, every writer has been influenced by the texts written before him. However, this phenomenon took its place in the field of literary criticism with the name "intertextual" after the 1960s. The first book of Murathan Mungan, who first appeared in various magazines and newspapers with his poems and articles, was Mahmut and Yezida, published in 1980. Although the author is mostly known for his poems, stories, plays and novels, he also writes film scripts and song lyrics. The author, who has written eleven story books, uses intertextual relationship forms in his stories frequently. Forty Rooms with Nine Keys (2017) is the last book of his story series of Forty Rooms which he defines as "My 1001 Arabian Nights". He also wrote modern stories in Forty-Rooms with Nine Keys, which he wrote in a similar structure with the books of Forty Rooms, Forty Rooms with Three Mirrors, Forty Rooms with Seven Doors, using traditional materials as in his other books. In these stories, which are especially alive with references to fairy tales, the texts originating from the East and the West were transformed and a new text was created. In this study, firstly, the theory of intertextuality will be explained. Afterwards, intertextual references in Forty Rooms with Nine Keys will be identified, together with the definition of intertextual relationship forms. As a result of the analysis, it has been brought to bear for what purpose and how intertextuality is used in the stories in Mungan's book named Forty Rooms with Nine Keys, what kind of functions it has, whether the background of the text is effective in comprehension, and it will get discussed in the context of the theory of intertextuality.