Bilindiği üzere, bireyin en büyük arzusu varlığını ispat etmek olmuştur ve kendini gerçekleştirme eylemi de ürettikleriyle özdeşleştirilmiştir. Bu noktada yaratıcılığın insanın en değerli gücü olduğu söylenebilir. Pek çok etkenle şekillenen yaratıcılık, çoğunlukla görünenin ötesini keşfedebilecek algı, sezgi ve ifade gücüne sahip yazar ve sanatçılara atfedilmektedir. Ancak, bu keşif yolunda, yazar ve sanatçıların bilgi ve yetenekleri dışında farklı yöntemlere de ihtiyaç duydukları ifade edilmiştir. Afyon ve esrarın bazı yazarlar ve sanatçılar tarafından fiziksel rahatsızlıklarının tedavisinde kullanıldığı ifade edilse de bu maddelerin, bu maddelere bağımlı olan yazar ve sanatçıların hayal güçlerine ve yaratıcılıklarına katkı sağlayıp sağlamadığı önemli bir tartışma konusu olmuştur. İngiliz edebiyatının tanınmış yazarlarından Thomas De Quincey, bağımlılığını itiraf ettiği Bir İngiliz Afyon Tiryakisinin İtirafları başlıklı eserinde afyon kullanımına ve etkilerine dikkat çekmektedir. Charles Baudelaire, Yapma Cennetler başlıklı eserinde, afyon ve esrar kullanımı ile ilgili görüşlerini ortaya koymaktadır. Alman edebiyat eleştirmeni ve kültür tarihçisi Walter Benjamin’in Esrar Üzerine başlıklı eseri, 1927-1934 yılları arasındaki uyuşturucu deneylerinin tutanaklarını içermektedir. Bu çalışmanın amacı, yaratıcılık kavramını, afyon ve esrarın on dokuzuncu yüzyılda ve öncesinde kullanım alanlarını, fiziksel ve psikolojik etkilerini, bağımlılık kavramını açıklamak, yukarıda adı geçen üç esere ve uyuşturucu kullandığı iddia edilen yazarlara, özellikle Samuel Taylor Coleridge’e göndermeler yaparak, edebiyat, üretim, yaratıcılık ve bağımlılık ilişkisini değerlendirmektir.

As known, the strongest desire of individuals has always been to discover their identities, and the act of self-actualisation has been associated with what they have produced. In this respect, creativity is individuals’ most precious power. Creativity, shaped by numerous elements, is generally attributed to writers and artists, who are able to discover the invisible behind the visible by means of their extraordinary power of perception, sensation and expression. In this quest of discovery, it is detected that some writers and artists need different methods and means instead of relying on their knowledge and skills. Although opium and hashish have been used by some writers and artists to cure their physical illnesses, it is debatable whether such opiates contribute to the development of their power of imagination and creativity or not. One of the most eminent writers in English literature, Thomas De Quincey, confesses his experiences of opium eating and draws the reader’s attention to the use of opium and its effects in his Confessions of an English Opium Eater. Charles Baudelaire also presents his views related to opium and hashish in Artificial Paradises. By the same token, Walter Benjamin, a German literary critic, philosopher and cultural theorist, incorporates the opium test records between 1927-1934 in his work titled On Hashish.  The aim of this study is to explore the meaning of creativity, the use of opium and hashish in the past and in the nineteenth century, physical and psychological effects of such opiates, the term addiction, and the relationship between literature, production, creativity and opium addiction with reference to the above-mentioned three works and authors, Samuel Taylor Coleridge in particular, believed to be opium addicts.